Bergman og Antonioni voru menn listabíóanna, þar áttu myndir þeirra heimili. Þetta eru kvikmyndahús sem döfnuðu í borgum frá sjötta áratug síðustu aldar og og fram á þann níunda. Oft pínu dimm og hrörleg, sætin varla mjög þægileg. Svo fór að halla undan fæti; fjölsalabíó tóku völdin, listrænar myndir voru sýndar þar að einhverju leyti en voru samt hornreka.

Ég man eftir að hafa farið í svona bíó í París, London og Kaupmannahöfn. Dæmigert atriði í Woody Allen mynd er þar sem hann stendur bablandi í biðröð fyrir utan listabíó í New York – líklega að kaupa miða á Bergman mynd.

Stephen Holden skrifar grein um Bergman í New York Times og segir að það hafi verið líkt og að fara í kirkju að sjá mynd eftir hann. Hann bætir við að trúin á gildi æðri lista sem einkenndi sjötta og sjöunda áratuginn virðist núorðið skrítin og sveitaleg.

Það má vera að listabíóin virki halló í minningunni – og myndir eins og Hiroshima mon amour, La Dolce Vita, Rashomon og Sjöunda Innsiglið – sem voru líkt og guðspjöll hinnar listrænu kvikmyndagerðar – séu það líka. Uppskrúfaðar, alvörugefnar og tilgerðarlegar. En kvikmyndir töldust allavega list á þessum árum og það var hugsanlegt að fullorðið og sæmilega menntað fólk gæti líka farið í bíó.

Í Frakklandi kölluðu þeir kvikmyndina le sèptieme art – sjöundu listina – á eftir byggingalist, höggmyndalist, málaralist, tónlist, dansi og skáldskaparlist. Þar uppgötvuðu þeir að Hollywood myndir gátu líka verið list.

Þetta voru kannski nokkuð sakleysislegri tímar – en þá er til þess að líta að flest virkar frekar sakleysislegt miðað við cynisismann sem stjórnar svokölluðum skemmtanaiðnaði núorðið. Kannski eimdi enn eftir af þeirri hugsun að listin gæti gert okkur að betra fólki. Á það má varla neinn heyra minnst lengur.