Heimurinn er fullur af friðarverðlaunahöfum Nóbels sem áttu ekki skilið að fá verðlaunin: Henry Kissinger, Jimmy Carter, Simon Peres, Mikael Gorbatsjov, Elie Wiesel, Kofi Annan.
Er ekki dálítið sennilegt að Al Gore fylli þennan flokk? Er ekki nóbelsnefndin að elta tískustrauma þegar hún veitir honum verðlaunin?
Og svo þeir sem eru ekki lengur meðal vor en áttu ekki heldur skilið að fá svona verðlaun: Menachem Begin, Anwar Sadat, Le Duc Tho, Yasser Arafat, Dag Hammarskjöld.
Svo má líka spyrja hvort sérstök ástæða sé til að verðlauna stofnanir sem eru bara að vinna vinnuna sína – eins og til dæmis Sameinuðu þjóðirnar, Alþjóða kjarnorkumálastofnunina eða Loftslagsnefnd Sameinuðu þjóðanna. Friðargæsla SÞ fékk verðlaunin nokkrum árum fyrir klúðrið í Bosníu og Rúanda.
En svo eru auðvitað til magnaðir einstaklingar og félög sem hafa sannarlega átt skilið að fá svona viðurkenningu: Albert Schweitzer, Desmond Tutu, Shirin Ebadi, Aung Saan Su Kyi, Martin Luther King, Læknar án landamæra.
Þetta er samt einum og ójafnt hjá nóbelsnefndinni til að þessi verðlaun séu almennilega marktæk.
