Poldark er á kominn aftur á skjáinn hjá RÚV. Veri hann velkominn! Það verður að segjast eins og er að atburðarásin í fyrstu þáttunum er ekki verulega spennandi. Það fór samt smá hrollur um mann þegar gamla konan, Agatha frænka, einn sterkasti karakter þessa myndaflokks, sagði myrkri röddu að bölvun hvíldi yfir nýfæddum syni Elísabetar. Í þáttum eins og þessum boða svoleiðis spár ekki gott. Það flækir málið svo verulega að svo virðist sem Ross Poldark sé faðir drengsins, en ekki eiginmaður Elísabetar, hinn illi George. Hvað gerist ef George fer að gruna að svo sé. Hann er ekki maður sem ber harm sinn í hljóði heldur lætur hefndina tala.

Maður bíður eftir að spennan taki völdin í Poldark og það hlýtur að gerast. Á meðan svo er ekki hefur maður vissa ánægju af að fylgjast að lífsbaráttu aðalpersónanna. Vonandi fer samt ekki fyrir þessum þáttum eins og svo mörgum að þeir verða svo langdregnir að maður finnur fyrir þreytu. Það á til dæmis við um Spilaborg þar sem sagan er dregin svo á langinn að sú hugsun verður áleitin hvort ekki fari að líða að síðustu þáttaröð. Maður getur ekki eytt mörgum árum af ævi sinni í áhorf á þátt sem virðist ætla að verða endalaus.