Í mínum huga er stjúpforeldri eitt það fallegasta sem til er.
Stjúpforeldri er í mínum huga líka mikið meira en bara foreldri, stjúpforeldri velur að elska skilyrðislaust án þess að þurfa þess.
Það eitt og sér er alls ekki sjálfsagt.

Gefandi hlutverk að vera stjúpmamma

Ég er stjúpmamma.
Þetta er eitt mest gefandi hlutverk sem ég hef fengið upp í hendurnar.
Þetta er í mínum huga svo sem ekkert ósvipað því að vera mamma. Ég sé bara einn mun, stjúpsonur minn á aðra mömmu. Hann fékk mig bara auka.

Ég horfi á þau öll sem mín.
Þó ég hafi ekki komið nema tveimur af þeim í heiminn sjálf þá ber ég sama hug til þeirra allra.
Þau eiga öll jafn stóran hlut í hjarta mínu.

Ákvað að stökkva út í djúpu laugina

Þegar ég kynntist kærastanum mínum var ég búin að ofhugsa þetta allt svo mikið. Ég vissi ekki hvernig hann tæki börnunum mínum, hvað þá þau honum.
En ég ákvað að stökkva út í djúpu laugina og láta vaða, og trúiði mér – ég varð ekki fyrir vonbrigðum.

Frá fyrsta degi var kærleikurinn á milli hans og barnanna minna áþreifanlegur.
Hann tók þeim aldrei öðruvísi en sínu eigin.

Dóttir mín fór fljótlega að kalla hann pabba, og það gladdi hjarta mitt meira en nokkrum getur dottið í hug.
Traustið sem hún sýndi honum með þessum orðum skein úr augum hennar.
Hún veit að sjálfsögðu að hún á sinn alvöru pabba, en hennar orð þegar ég minntist á það einu sinni við hana að kærastinn minn væri BARA stjúppabbi hennar voru „Mamma, það er sko alveg hægt að eiga fleiri en einn pabba og fleira en eitt hús“. Fjögurra ára dóttir mín náði að slá mig algjörlega út af laginu með þessum orðum. Því fleiri sem það eru sem elska barnið, því heppnara er það.

Þó við séum ekki öll blóðskyld erum við fjölskylda. Þau eru systkinin. Saman myndum við eina hamingjusama heild.

Færslan er skrifuð af Anítu Rún og birtist upphaflega á Vynir.is