Ég hef orðið nokkurs vísari – og bregður dálítið við það.

Hin síðari ár hef ég farið að lesa mikið af bókum á lesbretti. Fyrst Kindle, svo iPad. Jú, þetta er gríðarmikið af titlum. Á heimilinu er sáralítið pláss fyrir nýjar bækur. Þær hrúgast hingað inn.

Ég hef reyndar þurft að losa mig við mikið af bókum – afleiðingin er sú að ég er hættur að finna neina bók. Ekki heldur bækurnar sem ég veit að hef ekki látið frá mér. Það hefur semsagt eitthvað riðlast.

En ég hefði þurft að eiga risastórt hús til að koma fyrir öllum bókunum sem mér hafa áskotnast um ævina. Ég er ekki nógu ríkur til að hafa svo marga fermetra til umráða.

En aftur að lesbrettinu – hinum rafrænu bókum. Ég finn nú að ég man bækurnar sem ég les á því formi miklu verr en hinar – þessar áþreifanlegu. Það er eitthvað við að handfjatla bækur, fletta þeim, sem veldur því að ég man betur orðin sem þar standa en þau sem birtast á skjá.