Sjaldan hefur birst önnur eins fjölbreytni í skoðunum og umræðunum um stefnuræðu forsætisráðherra á Alþingi í gær. Þetta endurspeglar náttúrlega að á þingi eru átta stjórnmálaflokkar og sumir býsna ólíkir. Katrín Jakobsdóttir virkaði sjálfsörugg í fyrstu stefnuræðu sinni. Samfylkingin tók sér stöðu vinstra megin við VG – og ætlar líklega að rækta það svæði. Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir, ritari Sjálfstæðisflokksins, boðaði frelsi eins og endranær, en Bjarni Benediktsson sýndi á sér vinstri velferðarvangann – enda kominn í stjórn undir forystu flokks sem sumir kalla sósíalista.
Inga Sæland flutti dúndrandi ræðu um fátækt og misskiptingu – hún er mesti ræðuskörungurinn á þingi núna og fer létt með að tala blaðlaust. Nærvera hennar á þingi á kannski eftir að hafa mikil áhrif. Hún er baráttukona. Sigmundur Davíð virkaði beiskur og leiður, hann hrífur varla með þessum málflutningi, en samflokksmaður hans Birgir Þórarinsson átti sérstæðustu ræðuna þar sem hann talaði um að siðaskiptin og Lúter hefðu fært okkur heilbrigðiskerfið.
