Eitt af því sem er furðulegt við svokallaðan listaheim er skeytingarleysi um það sem er fallegt – jafnvel hatur á því. Nú er það svo að við njótum listaverka eftir Raphael eða Monet vegna þess að okkur finnst þau falleg. En nú orðið er fegurðin bannorð í listinni. Hún þykir púkaleg.
Merkilegt er í þessu samhengi að lesa grein eftir myndlistargagnrýnandann Jón B. K. Ransu í Morgunblaðinu í dag. Hann er að skrifa um sýningu Eggerts Péturssonar á Kjarvalsstöðum. Hann veltir því fyrir sér hvort sé hægt að afsaka myndir Eggerts með því að hann hafi byrjað feril sinn í nýlistinni? Hvort þetta sé í rauninni konsept?
Þá væru myndirnar væntanlega í lagi.
En svo kemur höggið. Ransu kemst að því að þetta sé ekkert konsept hjá Eggerti heldur einblíni hann á „malerí“ og „fegurð“.
Og því séu myndir Eggerts – segir Ransu – ekkert annað en „blómaskreytingar“.
