Eyjan Naxos er stórhættulegur staður – eða þannig. Sem betur fer er ég að fara seinna í dag. Ég má ekki við þessu. Naxos er matarkista – full af frábærum mat, því sem er kallað lókal.

Við fórum í bíltúr í gær og komum við í litlu þorpi. Þar var kjöt á grilli á lítilli tavernu undir laufþaki þaðan sem héngu vínberjaklasar. Ég spurði hvað þetta væri og var sagt að það væri svínakjöt úr grenndinni. Við ákváðum að borða hádegismat. Þetta reyndist vera ljúffengasti grillmatur sem ég hef fengið. Með var borið fram brakandi nýtt grænmeti úr sveitinni í kring, safaríkar gúrkur og tómatar sem voru að springa úr ferskleika.

Og ofan á salatinu ostur – líka úr sveitinni. Ekki of sterkur – ég höndla það ekki alveg þótt sonur minn láti sér ekki allt fyrir brjósti brenna í þessu efni. Og ólífuolían náttúrlega úr hlíðunum í kring.

Einfaldur matur, en frábærlega góður. Það þarf ekki meira ef hráefnið er gott.

Um kvöldið borðuðum við á þekktum stað við höfnina. Þar fengum við hrognasalat sem kallast taramasalata, sardínur sem nefnast gavros og kolkrabba, hvort tveggja grillaðan og í ediki. Allt sérlega gott – og mjög grískt.

Naxos er tilvalinn staður fyrir þá sem vilja fara til Grikklands. Á eyjunni er ekki bara túrismi, heldur líka landbúnaður, fiskveiðar og frægar marmaranámur. Eyjan er vel gróin sökum þess að á henni er að finna talsvert af vatni. Þarna eru fjöll og fjalladalir – og svo eru þarna einhverjar bestu strendur í Evrópu. Að sumu leyti er Naxos eins og smækkuð útgáfa af Krít og fólkið er upp til hópa sérlega vingjarnlegt.

Hliðið, Portara, er tákn Naxos. Það er hluti af hofi frá 6. öld f. Kr.