Fyrri heimstyrjöldin var afleiðing heimsku, hroka, græðgi og þjóðrembu.

En það er svo merkilegt að enn virðist vera hægt að deila um þessa styrjöld 100 árum eftir að hún braust út.

Milljónir ungra karlmanna dóu algjörlega að þarflausu á vígvöllum og í skotgröfum. Þeim var att þangað af stjórnmálamönnum og hershöfðingjum – núorðið er erfitt að líta á þá sem annað en stríðsglæpamenn. Þetta var á tíma þegar nýlendustefnan var í hámarki – útþensla og heimsyfirráð voru á dagskránni.

En fyrri heimstyrjöldin er samt enn partur af þjóðrembu í sumum ríkjanna sem tóku þátt. Ekki í Þýskalandi – þar skilja menn hörmungarnar sem stríðið leiddi yfir Evrópu, sumir segja að þeim hafi í raun ekki lokið fyrr en 1989. Þetta er kallað stutta 20. öldin, frá 1914 til loka kalda stríðsins. Í kjölfar fyrri heimstyrjaldarinnar komu Versalasamningarnir, Weimarlýðveldið, Hitler og Þriðja ríkið, Auschwitz, Járntjaldið.

Í Bretlandi er þráttað um stríðið. Þar fer fremstur í flokki menntamálaráðherrann Michael Gove sem finnst lítið gert úr stríðinu og nefnir leikrit eins og Oh What a Lovely War og sjónvarpsþættina Blackadder. Honum finnst að þarna, og í verkum fræðimanna um stríðið, gæti óþjóðlegra viðhorfa.

Þannig er stríð fyrir hundrað árum orðið partur af pólitískum deiluefnum samtíðarinnar. Gove er sakaður um að nota það í pólitískum tilgangi. Margir hafa orðið til að svara honum, meira að segja Tony Robinson, sem lék Baldrick, aðstoðarmann Blackadders í sjónvarpsþáttunum, stígur fram og gagnrýnir ábyrgðarlaust tal sem eigi ekki að koma úr munni ráðherra menntamála.