Sigurður Einarsson fékk fálkaorðuna um áramótin 2007. Hann tók við henni frá svonefndum stórmeistara orðunnar, forseta Íslands, Ólafi Ragnari Grímssyni – sem á þeim tíma var sérstakur verndari íslensku útrásarinnar  og í raun maðurinn sem öðrum fremur skóp orðfæri hennar.

Þetta stóð í tilkynningunni um orðuveitinguna:

Sigurður Einarsson, stjórnarformaður, Bretlandi, riddarakross fyrir forystu í útrás íslenskrar fjármálastarfsemi.

Sigurður var á þessum tíma í vinfengi við forsetann og tíður gestur á Bessastöðum. Og það verður náttúrlega að segja eins og er – menn skriðu unnvörpum fyrir útrásarvíkingum, á þá mátti varla halla orði. Þeir fengu líka að finna til tevatnsins sem það reyndu.

En þetta var satt að segja heldur vond tímasetning, því þarna var byrjað að molna verulega undan íslenska bankakerfinu.

Hinn furðulegi íslenski hlutabréfamarkaður – sem margir vissu reyndar að var handstýrt að miklu leyti  (menn töldu bara að bankarnir mættu allt) – átti reyndar enn eftir að hækka og náði 9040 stigum í júlí það ár.

Hann endaði í 300 stigum  eftir hrun. Þetta eru tölur sem er alltaf jafn gaman að nefna við útlendinga, sérstaklega Bandaríkjamenn, sem eru vanir að fylgjast með hlutabréfamörkuðum. Þeir verða alveg hlessa – og skilja auðvitað að svona getur ekki gerst nema eitthvað sé í stórkostlegu ólagi.

En einhvern veginn finnst manni hálftilgangslaust að svipta Sigurð orðunni – eiginlega jafn tilgangslaust og það var að veita honum orðuna á sínum tíma. Fálkaorðan hefur ekki þann sess í huga Íslendinga að þetta skipti máli.