„Ég er vön að það sé komið illa fram við mig út af pabba. Ég er vön að vera dæmd fyrir það,“ segir Sara Lind Annþórsdóttir en hún hefur lagt fram tilkynningu til lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu vegna frelsissviptingar sem hún telur sig hafa sætt af hálfu embættisins síðastliðinn sunnudag. Hún segir farir sínar ekki sléttar af samskiptum hennar við lögregluna og segir starfsmann embættisins hafa komið fram við hana af miklum dónaskap og yfirgangi.
Sara Lind er dóttir Annþórs Kristjáns Karlssonar sem hefur ósjaldan verið á milli tannanna á fólki síðastliðin ár vegna ofbeldis- og fíkniefnaglæpa og hefur hann meðal annars fengið viðurnefnið „Handrukkari Íslands.“ Hún hefur áður stigið fram opinberlega, meðal annars í viðtali við DV, og lýst grófum aðdróttunum sem hún hefur setið undir fyrir að vera dóttir föður síns.
„Ég er bæði að gjalda fyrir það sem hann hefur gert og líka það sem er ekki víst að hann hafi gert. Fólk má hafa í huga að hver og einn er saklaus uns sekt sannast,“ sagði Sara Lind í samtali við DV árið 2016. Hún sagðist vera orðin nánast ónæm fyrir kjaftasögum sem dyndu á henni nánast daglega, Ókunnugir kölluðu á eftir henni niðri í bæ og sendu henni viðbjóðsleg skilaboð á Facebook.
Á öðrum stað lýsti Sara því að hún hefði fengið að heyra ótrúlegustu sögur, sumar væru svo lygilegar að það væri nánast fyndið. Hún væri þekkt sem „Annþórsdóttir.“ Þá nefndi hún sem dæmi að þegar starfsfólk hjá til að mynda bönkum og Félagsmálastofnun hefði komist að því hvers dóttir hún er þá hefði allt viðmót þeirra breyst um leið.
„Þegar fólk er farið að mynda sér skoðanir á mér eingöngu út frá því að ég sé Annþórsdóttir þá finnst mér það ekki í lagi. Fólk gerir alltaf ráð fyrir að af því ég er Annþórsdóttir þá sé ég algjör sori.“
Þá sagði hún sögurnar hafa orðið enn fleiri og svæsnari síðast þegar pabbi hennar var handtekinn. „Ég hef heyrt sögur utan úr bæ um að ég hafi verið útúrdópuð, að fólk sé hrætt við mig af því að ég sé alltaf að hóta öllum og berja alla. Fólk hefur hringt í pabba og logið að ég sé að reykja gras. Einu sinni kom ég til Grindavíkur um sjómannhelgi og það var gerð fíkniefnaleit í bílnum mínum út af einhverri nafnlausri ábendingu sem auðvitað var bara lygi. Sömu helgi var ég við bílalúgu að fá mér að borða þegar fullorðin kona reif mig á hárinu út um gluggann á bílnum mínum. Ég hef líka heyrt að ég sé að keyra skósveina pabba míns um allan bæ með fíkniefni, hvað svo sem það þýðir.“
Í samtali við DV í dag segir Sara að atvikið á sunnudag sé ekki í fyrsta skiptið sem lögreglan sýni henni niðrandi framkomu og yfirgang og kveðst óhjákvæmilega tengja það við þá staðreynd að hún sé Annþórsdóttir, þó svo að hún geti ekki fullyrt slíkt.
Sara kveðst hafa verið að keyra ásamt vinkonu sinni á Sogaveginum síðdegis á sunnudag þegar lögreglan hafði afskipti af henni. „Ég sá að lögreglan var beint fyrir aftan bílinn minn, ég beygði inn í Háagerði og lögreglan elti mig þangað, inn á pínulítinn malarveg sem liggur upp að húsi vinkonu minnar.“
Sara segir lögreglumann því næst hafa stigið út úr bifreiðinni og hún hafi þá skrúfað niður bílrúðuna. Lögregluþjóninn hafi beðið hana um ökuskírteini en þar sem Sara var ekki með það á sér spurði hún hvort vegabréfið myndi duga. Lögreglumaðurinn hefði sagt að svo væri.
„Vegabréfið var í aftursætinu þannig að ég opnaði dyrnar til að geta farið aftur í og sótt það en þá bombar hann í hurðina og heldur henni og segir: „Þú ert ekki að fara neitt.“ Þegar ég sagði honum að ég ætlaði bara að ná í vegabréfið mitt þá sagði hann ég ætti „bara að vera inni í bílnum.“ Síðan spurði hann hvort ég væri ekki með veski eða kort, og jú, ég var með debetkort en vissi ekki betur en að debetkort væri ekki talið vera löggilt skilríki, þar sem lögreglan hafði áður sagt mér það. Síðan, þegar ég sagði honum að hann hefði engan rétt á að banna mér að stíga út úr bílnum þá svaraði hann: „Jú, víst, þetta er minn vinnustaður og hér ræð ég!“ Þegar ég ætlaði að teygja mig aftur í til að ná veskið mitt þá sagði hann mér að vera kyrr. Þarna var hann ekkert búinn að tilkynna mér hvers vegna ég var stoppuð. Þegar ég sagði að hann ætti engan rétt á að halda mér í bílnum svaraði hann að hann ætti rétt á að halda mér þar í ákveðinn tíma.“
Hún segir lögreglumanninn engu að síður hafa tekið við debetkortinu hennar og farið yfir í lögreglubílinn. Hún hafi verið orðin mjög óróleg á þessum tímapunkti og byrjað að titra og skjálfa. Annar lögreglumaður hafi þá komið út úr bílnum. „Ég spurði hann þá af hverju þessi lögreglumaður þyrfti að vera svona dónalegur við mig og hvers vegna það væri ekki bara hægt að tala við mig af virðingu, enda ætti ég þessa framkomu engan veginn skilda. Hann svaraði þá að ég gæti bara hringt á lögreglustöðina og tilkynnt þetta.“
Hún segir lögreglumanninn því næst hafa bent henni á að koma þar sem hann stóð við framhlið bílsins. „Síðan benti hann á bílinn og spurði: „Sjáðu hérna, hvað sérðu hér?“ Þegar ég gat ekki svarað sagði hann síðan að bíllinn væri óskoðaður. Ég sagði honum þá að bíllinn væri búinn að vera í viðgerðum og hefði ekki farið í gegnum fyrstu skoðun.“
Hún segir hinn lögreglumanninn síðan hafa komið út úr lögreglubifreiðinni og tilkynnt að hún væri með gild ökuréttindi. Henni hafi síðan verið sagt að samkvæmt lögum væri lögreglunni leyfilegt að klippa af bíl hennar á staðnum.
„Þeir sögðust síðan ætla að sleppa mér með viðvörun „af því að þeir væru í svo ógeðslega góðu skapi.“ Sara kveðst hafa tekið niður nafn lögreglumannsins sem meinaði henni að stíga út út bílnum, með það í huga að tilkynna framkomu hans. „Ég sagði síðan við hann að ég vonaði að hann kæmi ekki svona fram við alla þá sem hann stoppar í umferðinni.“
„Þetta er klárlega frelsissvipting í mínum augum. Hann hefur ekki rétt til að halda mér í bílnum. Ég var ekki eftirlýst, ég var ekki ógnandi í framkomu og það átti ekki að fara að handtaka mig. Þar fyrir utan átti að tilkynna mér strax af hverju það væri verið að stoppa mig.“
Hún samsinnir því að í mörgum tilfellum sé fólk ekki nægilega upplýst um hver réttur þess sé þegar það er stoppað af lögreglunni. „Ég veit að ég átti til dæmis rétt á að opna bara rifu á glugganum, og ég átti svo sannarlega rétt á að stíga út úr bílnum.
Ég veit að þetta er ekki það alvarlegt dæmi en þetta er samt alvarlegt í mínum huga, og engan veginn í lagi. Þetta er í fjórða skiptið þar sem mér líður illa eftir að hafa átt samskipti við lögregluna,“ segir Sara því næst og bætir við: „Ég tengi þetta að sjálfsögðu við pabba. Um leið og einhver dæmir mig eða kemur illa fram við mig þegar ég á það ekki skilið, þá kemur það strax upp í hausinn á mér að þetta sé út af pabba. Þannig hefur það alltaf verið. Ég var einu sinni stoppuð af lögreglunni á bílaplani þar sem ég hafði verið að skutla öðrum og sagt að ég væri kominn á „svartan lista“ hjá lögreglunni af því að ég stoppaði á bílaplani sem er fyrir utan mótorhjólaklúbb. Í annað skipti var ég stoppuð af því að ég gaf ekki stefnuljós í Seljahverfi og þegar ég spurði hvort ég væri stoppuð af því að ég væri á svörtum lista þá vissu lögreglumennirnir ekkert hvaða svarta lista ég var að tala um og spurðu hver ég héldi eiginlega að ég væri.“
Sara segist hafa verið í miklu uppnámi eftir þetta atvik og það hafi sett áætlanir hennar úr skorðum en hún var á leið til útlanda tveimur dögum seinna. „Ég fékk bara kvíðakast eftir þetta og gat ekki gert neitt af því sem ég ætlaði að gera.“
Hún kveðst jafnframt hafa tilkynnt atvikið til lögreglunnar enda vilji hún sjá til þess að framkoma af þessu tagi verði ekki liðin innan embættisins. „Ég veit að þetta er örugglega ekki að fara að hafa neitt upp á sig, en ég er samt ánægð að ég fór.“
Hún segist ekki geta annað en dregið þá ályktun að lögreglan beiti hana órétti sökum þess að glæpir föður hennar hafa undanfarin ár farið hátt í fjölmiðlum og í umræðum í samfélaginu. Hún geri sér þó grein fyrir að ekki sé hægt að fullyrða um slíkt. Engu að síður finnist henni hegðun lögreglunnar litast af fordómum.
„Ég veit að pabbi minn er búinn að gera marga slæma hluti, sem annað fólk hefur þurft að líða fyrir. En ég hef hins vegar ekki gert neitt nema gott fyrir þá sem hafa umgengist mig. Þeir sem þekkja mig vita að ég get ekki logið eða platað. Ég á þetta ekki skilið.“
Hún segist vera komin með afar þykkan skráp eftir að hafa árum saman þurft að líða fyrir það að vera dóttir föður síns.
„Lengi vel þá setti ég upp grímu og lét líta út fyrir að ég tæki ekki inn á mig þegar fólk talaði illa um mig eða pabba. En á endanum brotnaði ég niður og fór gjörsamlega á botninn. Það varð til þess að ég fór að standa upp fyrir sjálfa mig. Í dag hika ég ekki við að láta í mér heyra ef einhver brýtur á mér eða kemur illa fram við mig.“
Samband Söru Lindar og föður hennar er að hennar sögn einstaklega náið og er hún stolt af föður sínum sem hefur verið edrú í fjölda ára. Í viðtalinu við DV 2016 sagðist Sara oft vera spurð hvernig það væri að eiga pabba sem væri dæmdur ofbeldisglæpamaður.
„Ég sé hann sem pabba, ekki sem glæpamann. Ég þekki ekki annað en að pabbi minn sé svona og ég tek honum eins og hann er. Samband okkar er afskaplega gott og ég tala við hann eins og ég tala við bestu vinkonur mínar.
Nýlega hringdi pabbi í mig til þess eins að segja: „Ég hef engan tíma en mig langaði bara að segja að ég elska þig og góða nótt.“ Hann sagði við mig um daginn að ef hann ætti eina ósk þá væri það að eiga hús og að það væri íbúð í húsinu sem ég byggi í, og að fjölskyldan kæmi alltaf saman í mat á sunnudögum. Þar myndu allir vera velkomnir. Þetta var svo einlægt og hann var svo mikið að meina þetta.
Ég gæti ekki óskað mér betri pabba og myndi ekki vilja breyta honum á neinn hátt því að hann er góður pabbi þó svo að hann eigi sína sögu og sé fangi. Ég ræð ekki hvaða ákvarðanir hann tekur í lífinu eða afleiðingum þeirra.“
