Bent er á að fram undan sé það sem stundum er kallað lýðræðisveisla en almennt nefnt kosningar. Lýðræðisveisla sé þó ekki út í bláinn því að lýðræðið sé mikils virði og þær þjóðir sem búa við það fyrirkomulag ættu að gleðjast í hvert sinn sem þær fá að nýta kosningaréttinn.
„Þetta á vitaskuld einkum við um þær þjóðir þar sem lýðræðið er raunverulegt, en of mörg dæmi eru um það að lýðræðið sé lítið annað en nafnið eitt og kosningar skekktar á margan hátt. En það eru ekki allir glaðir þegar dregur að kosningum og sumir fyllast heift. Þeir láta sér ekki duga stuðning við einstaka frambjóðendur eða málefnalega gagnrýni á aðra, heldur ráðast með ofstopa á bæði frambjóðendur og stuðningsmenn þeirra.“
Í Staksteinum kemur fram að Bubbi hafi lýst þessu ágætlega og hann spurt eftirfarandi spurninga:
„Hvað fær fólk til að senda ljót skilaboð, krefja mann um skýringar, hóta manni, ógna manni? Fara inn á heimasíðu manns með dólg, viðhafa orðbragð sem viðkomandi myndi aldrei nota heima hjá sér?“
Staksteinahöfundur spyr hvort fólk geti ekki stillt sig.
„Svo nefnir hann dæmi sem eru þess eðlis að ekki er hægt að hafa þau eftir hér. Hvernig væri að fólk reyndi að stilla sig? Það virðist að vísu erfitt á Facebook og slíkum miðlum, en er ekki samt sjálfsagt að reyna?“