Óskar Magnússon, rithöfundur, bóndi og kirkjuþingsmaður með meiru, birtir smásögu í Kirkjublaðinu sem ber heitið Vitringarnir tólf – Kristileg jólasaga. Við lestur sögunnar er erfitt að verjast þeirri hugsun að höfundur sé að gera grín að þjóðkirkjunni og kirkjuþingi en í sögunni segir meðal annars þetta um kjör biskupa:

„Vitringarnir tólf höfðu lengi haft áhuga á að viðhalda embættum vígslubiskupa, bæði á Hólum og í Skálholti. Voru þeir nokkuð á eitt sáttir um að þótt ekki væri alveg augljóst til hvers embættin væru eiginlega þá væru þau virðuleg og á þann hátt jafnvel gagnleg. Slík embætti gæti verið gott að eiga í holu síðar á starfsævinni og geta kannski endað glæstan embættisferil á öðru hvoru hinna fornu setra. Þetta þótti þó rétt að ræða af varfærni og gæta að því að ólærðir menn og illa fróðir færu ekki að reyna að hlutast til um þær ágætu reglur sem um kjör vígslubiskupa giltu. Og barst þá talið óvænt að kjöri sjálfs biskups Íslands:

„Mér dettur nú í hug að það mætti spara umtalsvert fé og hætta þessum eilífu kosningum. Getur ekki bara einhver á skrifstofunni ráðið biskup? Við erum með fullt af hæfu fólki sem getur vel gert ráðningarsamninga jafnvel til lengri tíma. Er ekki bara upplagt að mannauðsstjórinn geri það á nokkurra ára fresti?““

Kirkjuþingsmennirnir í sögunni, eða vitringarnir 12, eins og þeir eru nefndir, eru mjög efins um þá hugmynd að þjóðin öll kjósi biskup, eða eins og segir hér:

„„Það var nú einn ómenntaður eitthvað að tala um að allir í þjóðkirkjunni ættu að fá að kjósa biskup í lýðræðislegri kosningu. Ég er nú ekki búinn að vera svo lengi hér en hafið þið eitthvað rætt það?“ spurði hófsamur vitringur úr Hlíðahverfi sem hafði verið æskulýðsprestur og þótt liðtækur gítarleikari. En nú sló þögn á hópinn. Þegar vitringarnir höfðu jafnað sig,  tóku þeir allir til máls í einu, nema gítarleikarinn, og mæltu allir á sömu lund:

„Allt þjóðkirkjufólk? Kjósi biskup? Það eru tvöhundruð og þrjátíu þúsund manns. Það hljóta allir að sjá hvurslags öngþveiti það yrði. Það gætu jafnvel einhverjir rænt embættinu. Kannski sósíalistar eða einhverjir bísnissmenn. Svo yrði Þjóðkirkjan bara skráð í Kauphöllina og við hefðum ekkert með þetta að segja. Hverjir stjórna þá peningunum? Þetta má aldrei verða.“

Umræðurnar höfðu nú færst á mjög alvarlegt stig. Mikilvægir hagmunir vitringanna voru í húfi. „Við skulum rétta aðeins úr okkur,“ sagði ein lærða konan og stóð upp. Nú þyrfti að ráða ráðum sínum. Jólin sjálf framundan.“

Í sögunni segir að kirkjuþingsmennirnir leggi þunga áherslu á að ekki sé hróflað við greiðum aðgangi þeirra og skólasystkina þeirra að fjárhirslum kirkjunnar. Er samþykkt á þinginu í sögunni að allir starfsmenn skrifstofu biskups geti ávísað á reikninga kirkjunnar. Einnig segir:

„Allir sem vildu gott til leggja um fjármál og skipulag fengu aðfinnslur frá vitringunum fyrir asa og flýti, ekkert lægi á, kirkjan væri ekki eitthvert hasarskip, heldur virðuleg stofnun sem bærðist fyrir eigin afli.“

Söguna má lesa hér.