Maður sem réði sig sem handlangara hjá smíðafyrirtæki lenti í slæmu vinnuslysi í mars árið 2017. Vann hann meðal annars við að standsetja húsnæði fyrirtækisins með því að koma fyrir millilofti. Við slík störf lenti hann í vinnuslysinu, eftir að hafa unnið í aðeins nokkra daga hjá fyrirtækinu.
Í dómi héraðsdóms Reykjavíkur, sem kvað upp dóm í skaðabótamáli mannsins þann 1. september, segir svo um slysið:
„Er stefnandi slasaðist mun hann hafa verið að vinna við það verkefni að koma fyrir milligólfi í stigagangi hússins. Stefnandi var staddur uppi á vinnupalli sem smíðaður hafði verið þarna í stigaganginum. Hæð vinnupallsins frá gólfi var um það bil þrír metrar. Vinnupallurinn náði veggja á milli í stigaganginum en engir handlistar eða aðrar fallvarnir voru á honum. Til þess að fara upp og niður af vinnupallinum notuðu stefnandi og samstarfsmaður hans lausan álstiga. Um var að ræða þrefaldan álstiga sem var með breiðri stoð að neðan með gúmmíhlífum á endunum. Samstarfsmaður stefnanda, sem er menntaður húsasmíðameistari og byggingafræðingur og gegndi hlutverki verkstjóra gagnvart stefnanda, bar um það fyrir dómi að ekki hefði verið hægt að festa stigann. Það stafaði af nauðsyn þess að hægt væri að fjarlæga hann til að komast með efni í smíðarnar og önnur aðföng um neðri hæðina þar sem stiginn stóð.“
„Er slysið átti sér stað mun stefnandi hafa snúið fyrstur til starfa eftir hádegismat og var hann því einn að verki í stigaganginum. Hann mun hafa verið kominn upp á
vinnupallinn er hann áttaði sig á að hann þyrfti að sækja verkfæri og þurfti því þeirra erinda að fara niður af pallinum aftur. Stefnandi lýsti því svo fyrir dómi að hann hefði gripið í stigann og stigið með hægri fæti í hann en þegar hann hefði ætlað að færa vinstri fótinn í stigann hefði stiginn runnið undan honum og stefnandi þannig dottið niður á steinsteypt gólf þar sem hann lenti við hlið fallna stigans. Engir sjónarvottar voru að fallinu en að sögn stefnanda lenti hann sitjandi á gólfinu og tókst að vinda þannig upp á sig að höfuð hans skall ekki harkalega í gólfið. Samstarfsmenn stefnanda komu að honum þar sem hann lá en stefnandi stóð á fætur og bar sig vel. Fyrir fortölur þeirra dreif stefnandi sig þó á heilsugæslustöð. Er þangað kom hneig hann niður og var fluttur með sjúkrabifreið á bráðamóttöku Landspítalans.“
Slysið hefur haft miklar og alvarlegar afleiðingar fyrir manninn. Í matsgerðum er hann sagður hafa orðið fyrir varanlegu tjóni vegna samfallsbrots í lendhrygg, tognunar á hálsi og áverka á hægri öxl. Var hann tímanundið óvinnufær.
Vátryggingafélag Íslands greiddi manninum bætur vegna slysastryggingar launþega, í samræmi við metinn varanlegan miska, og dagpeninga fyrir tímabilið sem hann var óvinnufær.
En maðurinn taldi sig eiga rétt á greiðslum frá félaginu á grundvelli frjálsrar ábyrgðartryggingar sem fyrirtækið hafði keypt hjá Vátryggingafélagi Íslands. Byggðust kröfur hans á mati dómkvaddra matsmanna.
Tryggingafélagið hafnaði þessum kröfum og bar meðal annars fyrir sig að maðurinn hefði átt sjálfur sök á slysinu með því að ganga niður álstigann með þeim ætti að hann sneri baki í stigann. Þessu neitaði maðurinn. Málatilbúnað sinn byggði hann meðal annars á því að álstiginn var laus og það voru engar fallvarnir.
Svo fór að Héraðsdómur Reykjavíkur gekk að öllum kröfum mannsins og dæmdi Vátryggingafélag Íslands til að greiða honum rúmlega 42 milljónir króna auk málskostnaðar.
