„Í hálft ár fór ég á salernið 35 sinnum á sólarhring, dag og nótt. En svo lærði ég að ef ég var á fastandi maga þá gat ég farið niður í bæ, unnið pínulítið og gert eitthvað smávegis. Og ég náði að rekja mig heim úr bænum í Mosfellsbæinn með því að þekkja öll salerni á leiðinni, í Ártúnsbrekkunni, Húsasmiðjunni og Bauhaus. En þetta var svolítið töff því þú veist aldrei hvenær líkaminn þarf að losa. Og svo gerast slys. Svo þetta er svolítið niðurlægjandi vandamál. En maður leysir það með því að vera alltaf með auka föt með sér.“
Þetta segir Davíð Ólafsson óperusöngvari og fasteignasali í Karlaklefanum. Þar opnar hann sig á einlægan hátt um baráttu sína við ristilkrabbamein. Hann var 47 ára þegar hann greindist og náði tímabundnum bata. Í janúar síðastliðnum tók krabbameinið sig upp aftur og fylgdist Karlaklefinn með öllu ferlinu, þar sem ristilinn var fjarlægður og Davíð fékk varanlegan stóma. Þegar Davíð var beðinn fyrst um að lýsa veikindum sínum, þá gerði hann það á þessa leið:
„Ég bjóst alls ekki við þessu. Ég hélt að þetta væri eitthvað góðkynja. En það góða er að þegar þetta gerist tekur heilbrigðiskerfið við manni og ofsalega skýrir ferlar fara í gang. Annað, sem snýr að fjármálum, vinnu, sjúkrasamlagi, er önnur saga, því það tekur enginn við þér og leiðir þig í gegnum þann frumskóg. Þar skiptir mestu máli að tala við félagsráðgjafa.“
Fyrir greiningu hafði Davíð tekið eftir einkennum sem hann hélt fyrst að gætu tengst mat sem hann hafði borðað. „Ég hafði hlustað á auglýsingar Mottumars nokkrum árum áður þar sem Þorsteinn Guðmundsson, leikari og vinur minn, las slagorðin. Ég fékk hann á öxlina með alla frasana: „Ekki segja pass við þinn rass“ og svo framvegis. Og þetta sat í mér. Þegar einkennin héldu áfram heyrði ég stöðugt í honum. Ég átti að láta athuga mig og ekki vera feiminn við það. Og það er ástæðan fyrir því að ég fór og lét skoða mig.“
Davíð sagði í upphafi engum frá nema eiginkonu sinni. Þá tók við mikill óvissutími. Hann vildi ekki fara strax í aðgerð, heldur kynna sér sjúkdóminn. Hann var hálfnaður með geislameðferð þegar hann loks sagði fjölskyldunni frá hvernig staðan væri.
Þá segir Davíð að veikindin hafi verið mikið álag á fjölskylduna.
„Á sama tíma fattaði ég ekki að það snerist í raun allt heimilið um mig. Ég spurði konuna mína til dæmis aldrei; hvernig líður þér?“
„Það gleymdist alveg. Það sem mér fannst líka vont í þessu öllu var að ég gat ekki svæft börnin á kvöldin. Ég gat ekki vaknað á morgnana til að koma þeim í skólann. Ég lá bara í rúminu. Og í dag finnst mér líka erfitt að liggja uppí rúmi þegar þarf að koma liðinu niður. Ég stýri því nefnilega ekki hvenær ég er úr leik. Stundum er ég kominn í náttbuxurnar klukkan fjögur og geri ekki meira þann daginn. Það sem ég er að glíma við er bara svo miklu stærra en ég fatta.“
Eins og áður segir tóku veikindin sig upp aftur og ristillinn var fjarlægður í janúar. Davíð frestaði þó aðgerð til að halda upp á 50 ára afmæli og fara í hjónaferð til Berlínar. Davíð segir hlæjandi:
„Daginn sem ég flýg heim frá Berlín hreinsa ég út og fer sennilega á salernið í síðasta sinn á ævinni. Eftir aðgerðina verð ég nefnilega kominn með svona „Barbie Butt.“ Það er saumað fyrir botninn og maður fær svona Barbiedúkku rass.“ Þá segir Davíð:
„Þegar ég fæ varanlegan stóma get ég fengið líf mitt aftur til baka. Þá þarf ég ekkert að hugsa um þetta og get farið að hlaupa aftur, hjóla og labba. Það eru hlutir sem ég get ekki í dag.“
Davíð var fljótur að ná sér eftir aðgerð. Fyrst tekur tíma að ná upp þreki og læra á hvernig stóma virki.
„Það eru bara átta dagar síðan ég var í göngugrind og ótrúlegt hvað líkaminn er fljótur að ná sér.
Miðað við síðustu tvö ár er þetta bara nýtt líf. Ég þarf ekki að fasta, get borðað morgunmat, hádegismat og kvöldmat og verið með fólki. Og nú get ég verið í útivist með börnunum. Þetta mun gjörbreyta lífinu.“
