Í nýjustu bók Arnaldar Indriðasonar, Petsamo, fer nokkrum sögum fram. Það er heimsstyrjöld og ung kona bíður í Petsamo í Finnlandi eftir unnusta sínum en þau ætla að sigla heim til Íslands. Unnustinn skilar sér ekki. Sjórekið lík finnst í Nauthólsvík. Ungur maður verður fyrir árás við hermannaknæpu og kona sem hefur haft kynni af hermönnum er horfin. Lögreglumennirnir Flóvent og Thorson taka að sér rannsókn, en þá þekkja lesendur úr bókunum Skuggasund og Þýska húsið.

Trúverðugar persónur er hér að finna, eins og nær undantekningarlaust í bókum Arnaldar. Ein aðalpersóna bókarinnar, stúlkan sem sveik unnusta sinn, er sérlega vel gerð persóna sem lesandinn fær mikla samúð með. Það sama má segja um unnustann Ósvald. Arnaldur hugar þó ekki einungis að aðalpersónum sínum, eins og flestir flinkir höfundar leggur hann alúð í að skapa trúverðugar aukapersónur og veit hvernig á að gera það. Þar skipta minnstu smáatriði máli. Þegar hann tekur fram að kona sem gekk á fund lögreglunnar hafi farið í einu kápuna sem hún átti þá hefur hann strax vakið vissa samúð með henni. Og höfuðsmáa tóbakssölumanninum í Kaupmannahöfn er lýst þannig að hann birtist lesandanum ljóslifandi þótt frá honum sé einungis sagt í örfáum orðum.

Lesendur Arnaldar vita hversu vel hann kann að laða fram andrúmsloft liðins tíma. Þarna er Reykjavík stríðsáranna dregin skýrum og lifandi dráttum. Matarmenning þess tíma fær líka sitt pláss og ýmislegt annað sem tilheyrir hversdagsleikanum. Allt þetta gerir sögusviðið afar trúverðugt.

Stundum hefur Arnaldur verið skammaður fyrir spennuleysi en í þeim aðfinnslum felst ákveðinn misskilningur. Arnaldur er ekki höfundur sem leggur aðaláherslu á spennu, hann skrifar glæpasögur um fólk sem fremur glæpi og þar er ekki bara ein tegund fólks sem drepur. Arnaldur segir okkur að alls konar fólk geti framið glæpi, ekki bara þeir einstaklingar sem virðast svo miklu líklegri til þess en aðrir vegna karakterbresta sinna. Einmitt þetta er einn sterkasti þráðurinn í Petsamo. Iðrun kemur síðan við sögu í áhrifamiklum kafla undir lokin.

Það er reyndar meiri spenna í þessari bók en ýmsum öðrum bókum Arnaldar og nokkuð um æsilega og dramatíska atburði. Þar eru þó ekki bestu hlutar verksins heldur eru þeir í frásögnum og lýsingum á fólki sem tekst á við sorg og missi.

Petsamo er haganlega smíðuð glæpasaga og áberandi vel skrifuð. Hinir fjölmörgu aðdáendur Arnaldar ættu sannarlega að njóta þess að lesa hana.