Að þreyja þorrann. Það er það sem við erum öll að gera þessa dagana. Við erum að harka af okkur, halda að okkur höndum og bíða betri tíma. Bara aðeins lengur kæra þjóð, segja yfirvöldin. Þetta tekur enda. Þetta fer að verða búið. Bara smá eftir. Við erum öll barnið á leið í Tívolíið í Hveragerði sem er „rétt hjá“. Það er ekki fokking rétt hjá!
Svarthöfði telur þó mikilvægt að við leyfum okkur að sjá og viðurkenna hvað við höfum misst, hverju við höfum glatað og hverju við höfum fórnað á altari faraldursins. Fyrir okkur sem eldri erum þá er rétt rúmt ár ekki svo langur tími í stóra samhenginu. Aðeins fleiri grá hár, nokkrar fleiri hrukkur í safnið og enn eitt afmælið. Ekki svo mikið mál. Þetta reddast, venst og allt það heila stef.
Svo er það unga fólkið, ungmennin og börnin. Þau hafa aðra sögu að segja. Frá því að Svarthöfði man eftir sér predikuðu foreldrar hans yfir honum að muna að njóta þess að vera unglingur, njóta þess að vera í framhaldsskóla því það væru bestu ár lífs hans og hann fengi þau aldrei til baka.
Þeir framhaldsskólanemar sem hófu skólagöngu sína haustið 2019 eru nú á þriðju önninni þar sem þeir eru með litla sem enga viðveru í skólanum og félagslífið heldur fátæklegt. Þrjár annir er nú bara helmingurinn af framhaldsskólagöngunni. Helmingurinn af því sem þeim hefur mörgum verið sagt að hefðu átt að vera bestu ár lífs þeirra. Það er ansi þung fórn.
Svo eru það fermingarbörnin sem áttu að fermast í fyrra og eru að horfa fram á að þessum stóra degi verði aftur frestað í ár. Nauðsynlegt í þessu ástandi en alveg þess virði að við stöldrum við og sýnum vonbrigðum fermingarbarna skilning.
Útskriftarferðir sem aldrei urðu, brúðkaupsferðir sem aldrei urðu, stórafmæli sem ekki var hægt að fagna, jarðarfarir þar sem færri komust að en vildu, ástvinir sem ekki mátti heimsækja í banalegunni, börn sem fengu ekki að halda upp á árshátíðir, afmæli, skírnir, útskriftir og þar fram eftir götum. Og fokking Tene! Hvað með páskaferðina til Tenerife? Þegar ljóst var að fjölskyldan færi ekki þangað var bókað herbergi á Hótel Örk. Sundlaug og biljarð í kjallaranum. Pylsa og sögur af Tívolíinu. Nú er sú ferð líka afbókuð. Svarthöfði er lagstur í dimman dal. Hvernig kemst ég til Verahvergi?
Við erum öll að gera okkar besta og við erum að þreyja þorrann þótt það sé erfitt og hundfúlt. En við þurfum ekki að bera harm okkar í hljóði og harka af okkur erfiðið. Við megum vera vonsvikin, fúl og langþreytt.
Það virðist stundum sem við gleymum því að sýna samkennd og umburðarlyndi. Einhver barmar sér yfir því á samfélagsmiðli að þetta sé hundfúlt og fær yfir sig holskeflu af athugasemdum þar sem viðkomandi er nánast kennt um COVID faraldurinn eins og hann leggur sig. Svarthöfði sendir öllum þeim sem hugsa svona skammir í hattinn og segir fokk.
