Það er mikið rifist um Icesave og geysileg svikabrigsl uppi vegna þess.
En það eru fleiri mál af svipuðum toga sem valda okkur þungum búsifjum.
Til dæmis að Seðlabanki Íslands var rekinn í þrot á síðasta ári vegna svokallaðra endurhverfra viðskipta við fjármálafyrirtæki.
Tapið hljómaði upp á 350 milljarða króna.
Ríkið þurfti að koma Seðlabankanum til bjargar með því að kaupa af honum ónýtar eignir og gefa út skuldabréf upp á 270 milljarða eins og lesa má í þessari grein Ólafs Arnarsonar sem fjallar um afglöp stjórnar Seðlabankans.
Eins og Ólafur segir fellur þetta tap óskert á íslenska skattgreiðendur.
Svo eru það peningamarkaðssjóðirnir sem ríkið rétti við með 200 milljarða króna innspýtingu. Þar voru ónýt skuldabréf keypt fyrir skattpeninga af ríkisstjórn sem var að fara á taugum. Hér er grein Sölva Tryggvasonar um peningamarkaðssjóðina.
Þarna erum við komin í meira en 500 milljarða. Allt vegna hins dæmalausa – og jafnvel glæpsamlega – rugls sem tíðkaðist hér í bankakerfinu.
Við þetta bætist svo Icesave – við vitum ekki hver fjárhæðin verður sem íslenskur almenningur þarf að greiða vegna þeirra gjörninga íslenskra útrásargosa sem fengu að leika lausum hala í skjóli óhæfra embættismanna og stjórnmálamanna sem kusu að trúa á óvænta björgun – jólasveininn? – alveg þangað til allt hrundi yfir þá.