Gömlu valdaflokkarnir á Alþingi eru gáttaðir á því að ríkisstjórn Kristrúnar Frostadóttur skuli ekki fara að þeirra ráðum við stjórn landsins. Þeir undrast stórum að hún hagi völdum sínum á annan veg en þeir hafa tamið sér frá því snemma á síðustu öld. Og þessir mikilúðlegu stjórnmálaflokkar, sem á stórum kafla lýðveldissögunnar hafa samanlagt verið með upp undir sextíu prósenta fylgi og oftar en ekki með yfir fjörutíu þingmenn í meirihluta, telja sig fyrir margt löngu hafa sýnt það og sannað hvernig á að deila og drottna eins og best verður á kosið.
En nú sé annað uppi á teningnum. Nýju flokkarnir sem fari með völd, svo til óverðskuldað, hafi hvorki þekkingu á framkvæmdavaldi né löggjöf. Þeir valdi ekki hlutverki sínu. Ekki með nokkru móti.
Yfirlæti og hroki af þessu tagi er alvanalegur í fari þeirra sem telja sig eiga völdin – og mega fara með þau eins og þeim sýnist. Og það hafa þeir svo sannarlega gert frá einni öld til annarrar.
Á meðan þeir sjálfir hafa lagt álögur á fólk og fyrirtæki, án mikilla gagna og greininga, ellegar álits og umsagna, eins og fjölmörg dæmi eru um frá fyrri árum, æpa þeir fullir hneykslunar úr pontu Alþingis yfir því að þingmál ríkjandi stjórnvalda séu hroðvirknislega gerð og illa unnin. Svona megi þetta ekki vera. Ekki nokkru sinni.
Nýju flokkarnir geti ekki gert það sem þeir ætli sér. Það sé bannað samkvæmt hefðinni.
Á pólitísku máli heitir þetta að „ríkisstjórnin færist of mikið í fang“ sem merkir í huga hefðaraflanna að ríkisstjórnin sé að fara á svig við það sem íhaldið geti samþykkt. En svona er einmitt málskilningur sérhagsmunaaflanna, svo vön sem þau eru að setja leikreglurnar í landinu.
„Þið megið þetta ekki! Það er það eina sem berst úr bergmálshelli þeirra. Þið megið þetta ekki!“
Þið megið þetta ekki! Það er það eina sem berst úr bergmálshelli þeirra. Þið megið þetta ekki! Og svo hitt: Takið málin ykkar til baka! Öllsömul! Og svona til vara: Að þið skulið ekki skammast ykkar!
Öllu þessu er því til að svara, að hér á landi hafa orðið einstök og söguleg valdaskipti. Hrein umskipti á þingi sem engin fordæmi eru fyrir. Gömlum og langþreyttum valdhöfum í verklausri vinstristjórn var ýmist hent út af þingi, eða þeim var flengt með lélegustu kosningu í hundrað ára sögu sinni, svo eftir sitja innan við tuttugu þingmenn þessara aumu og illa áttuðu afturhaldsafla.
Sjaldan eða aldrei hafa skilaboð þjóðarinnar verið skýrari. Burt með ykkur! Hypjið ykkur!
Og eðlilega vilja nýir vendir sópa betur og öðruvísi en áður hefur verið gert. Það er ekki síst vegna þess að þeir geta ekki tekið gömlu flokkana sér til fyrirmyndar. Það er ekki nokkur möguleiki á því.
Þeir ætla að skipta um kúrs. Og hafa þegar gert það, svo sem með vel heppnaðri sölu á hlut ríkisins í Íslandsbanka, sem er nýmæli hér á landi, lausn á vanda Íbúðarlánasjóðs, sem fyrri stjórnvöld þorðu ekki að taka á, nýrri og róttækri löggjöf um landamæri, framsæknum grunnskólalögum, afnámi tilvísanakerfis fyrir börn í heilbrigðiskerfinu, fjórum nýjum hjúkrunarheimilum, þremur milljörðum aukalega í vegabætur eftir að ný met voru slegin í innviðaskuld fyrri flokka, nýrri jarðgangaáætlun eftir sjö ára verkleysi á því sviði, stóraukna orkuöflun eftir jafn langa bið, örri fjölgun lögreglumanna og ákvörðun um að halda úti meðferðarúrræðum fyrir fíknisjúka allt árið, en gömlu öflin töldu að vandinn sá arna gæti farið í sumarleyfi.
Svona mætti lengi telja. Því það hefur svo sannarlega verið skipt um kúrs. Á hálfu ári. Misseri.
Og þjóðin kallar nú eftir því að sanngjörn veiðigjöld verði að lögum frá Alþingi á næstu dögum til að gera loksins löngu tímabæran sáttmála um réttláta rentu almennings af þjóðarauðlindinni.
Á meðan opinberar gamalt íhald sig sem aldrei fyrr. Það hefur aðeins eitt hlutverk á Alþingi. Að passa upp á sitt. Sína þrengstu hagsmuni. Það er eina köllunin. Og allsber pólitíkin.
„Þið megið þetta ekki! Það er það eina sem berst úr bergmálshelli þeirra. Þið megið þetta ekki!“
