Ég ólst upp í níunni og tíunni, var fjórtán þegar nýtt árþúsund gekk í garð. Poppmenningin einkenndist af framtíðarþrá og tæknidýrkun í bland við nýja tegund kvíða. Vestanhafs kepptust tónlistarmenn um að marka tímamótin með plötuútgáfu. Willennium með Will Smith, Millennium með Backstreet Boys, Fanmail með TLC. Glansandi og björt framtíð var lent með straumlínulagaða hátækni og möguleikarnir voru endalausir. Ef tæknin var til þá þurfti að nota hana. Tilvist tækninnar ein og sér dugði sem réttlæting. Ef það er hægt, þá gerum við það.

Eftirmálar heroin-chic tískunnar voru áberandi á þessum tíma, sláandi ljósmyndir af fárveikum grindhoruðum poppstjörnum voru frábær leið til að selja blöð. Tilgangurinn helgaði meðalið og brátt höfðu flestir heyrt af átröskunarfaraldri. Fólk benti ásakandi á nærfataherferðir Calvin Klein, sjónvarpsþættina Friends og forsíður Marie Claire. Þetta var allt hinni tággrönnu Monicu í Friends og ofurfyrirsætunni Kate Moss að kenna.

Fyrirsætur voru veikar af hungri og óæskilegir fylgifiskar voru einfaldlega fótósjoppaðir í burtu. Með árunum fór fólk að horfa minna á einstaklinga og meira á tæknina. Gat verið að um væri að kenna tækninni, sem notuð var til að básúna þessum óraunhæfu fegurðarstöðlum? Kate Moss gat loksins andað léttar og líka Monica í Friends.

Í dag hefur staðan breyst að formi til en ekki eðli. Við erum enn þá reið út í tæknina og reiðumst þeim sem nota hana. Í vikunni sem leið fauk þakið af vestrænu samfélagi þegar tískutímaritið Vogue birti auglýsingaherferð þar sem notast var við gervigreindarfyrirsætu.

Aftur benti fólk á tæknina. Fulltrúar hagsmunasamtaka módela, stílista og ljósmyndara voru auðvitað brjálaðir. En fjárfestar voru glaðir. Bæði blaðið og vörumerkið sem hafði notað gervigreindina var á allra vörum.

Samfélagsmiðlar fylltust af prédikunum fólks sem formæltu framtíð sem er fyrir löngu komin. Þeir sem voru fyrstir til að átta sig á því eru fyrir löngu byrjaðir að græða.