Ég hef alltaf öfundað þá félaga mína sem hafa siglt árekstralaust í gegnum lífið. Sumir fundu réttan maka í menntaskóla, giftust og eignuðust friðsælt og hamingjuríkt líf með sumarbústað og svörtum jeppa. Mitt líf einkenndist af uppákomum, hvatvísi og margs konar skyndiákvörðunum sem ekki voru allar til blessunar. Mér gekk illa að hafa alla góða í kringum mig og lenti ítrekað í hakkavél almannaróms og vefmiðla vegna umdeildra ummæla. Ég hef eytt háum upphæðum í sálfræðihjálp til að geta skilið betur eigin persónuleika og annmarka en ekkert gengur. Mér tekst enn að fá alla netheima upp á móti mér og enginn verður meira hissa en ég sjálfur.

Ég held að þessi karaktereinkenni stafi af bókunum sem ég las í bernsku og á unglingsárunum. Fyrst lá ég í litlu smábarnabókunum um Tralla, Stubb og Dísu ljósálf og litla tréhestinn. Þegar ég varð eldri í Nonnabókunum og bókum Ármanns Kr. um Árna í Hraunkoti. Ég kunni bækurnar um Hjalta litla eftir Stefán Jónsson utan að. Þessar bækur eru sérlega karlmiðaðar og einkennast af fjarveru kvenlegrar mýktar. Nonni og Árni í Hraunkoti vaða áfram í gegnum lífið eins og litlir prinsar. Mæður þeirra tigna þá takmarkalaust. Hjalti litli er hvatvís og þverlundaður. Ævintýrabækur Enid Blyton eru sama markinu brenndar. Þær fjalla um tápmikla stráka og taugaveiklaðar stelpur og kjaftforan páfagauk sem er mun kraftmeiri en stúlkurnar.

Svona lesefni gerir mann ferkantaðan, ósveigjanlegan og takmarkaðan og tilvalinn skotspón í netumræðunni. Kannski verður tölvuleikjakynslóðin eitthvað skárri. En það þýðir ekki að láta deigan síga. „Lífið er allt of stutt til að láta netheima stjórna lífi sínu,“ eins og Gunnar á Hlíðarenda sagði skömmu eftir að hann keypti sér fyrstu tölvuna.