Morgunblaðið heldur því fram í leiðara sínum í dag að meirihlutaflokkarnir í borgarstjórn hafi haft fulla vitneskju um það erfiða ástand í leikskólamálum borgarinnar sem blasir við núna. Málflutningur þeirra hafi verið skipulögð ósannindi og raunar hafi Samfylkingin beitt slíkum ósanningum um leikskólamál árum saman.
Í leiðaranum er vitnað til orða Mörtu Guðjónsdóttur, borgarfulltrúa Sjálfstæðisflokksins, á borgarstjórnarfundi í vikunni. Segir hún að sú mynd af málaflokknum sem hefur teiknast upp núna hafi verið algjörlega fyrirsjáanleg:
„Marta Guðjónsdóttir borgarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins ræddi þetta á borgarstjórnarfundinum og benti meðal annars á að neyðarástandið hefði orðið á vakt Samfylkingarinnar, en sá flokkur hefur lengst af á síðustu árum haft forystu í þessum málum, ef svo má að orði komast um þau vinnubrögð sem stunduð hafa verið. Og Marta sagði þetta neyðarástand furðulegt „þegar haft er í huga að Samfylkingin í Reykjavík hefur lofað barnafjölskyldum að brúa bilið milli fæðingarorlofs og leikskóla í að minnsta kosti 12 ár. Þetta hefur verið stefna og kosningaloforð þess flokks í Reykjavík frá 2010 og jafnframt skreytt alla málefnasamninga meirihlutans á þessum tímabili.“
Marta hélt áfram og rifjaði upp að í byrjun mars í fyrra hefði borgarstjóri fengið borgarráð til að samþykkja tillögu um að þessu markmiði yrði náð 1. september það ár, „og síðan varð þetta helsta kosningaloforð borgarstjóra og Samfylkingar í kosningunum, síðastliðið vor. Þá vissi borgarstjóri vel að slíku markmiði yrði með engu móti náð á svo skömmum tíma. Enda kom það á daginn. Eftir erfiðar kosningar fóru menn í langt sumarfrí og ekkert var aðhafst í málaflokknum allt sumarið. Í ágústmánuði, fjölmenntu foreldrar með börn sín í Ráðhúsið til að mótmæla innantómu loforði. Þá lofaði meirihlutinn aftur upp í ermina á sér, að frá ágústmánuði og út síðasta ár myndu bætast við 533 leikskólarými og að meðalaldur leikskólabarna yrði 14-15 mánaða fram að áramótum og færi lækkandi eftir það þannig að markmiðinu langþráða, yrði því brátt náð. Það voru einnig innantóm loforð.““
Leiðarahöfundur segir sjaldgæft að skipulögðum ósannindum sé haldið svo ítrekað að kjósendum. Hann segir skýringar borgarstjóra og fyrrverandi formanns skóla- og frístundaráðs á ástandinu var ótrúverðugar og breyti ekki um það að frambjóðendur Samfylkingarinnar hafi sagt kjósendum vísvitandi ósatt:
„Rót vandans er að hans áliti lagasetning á Alþingi árið 2008 um menntun og ráðningu kennara og skólastjórnenda við leikskóla, grunnskóla og framhaldsskóla, sem hafi stóraukið álag á leikskólana og viðhaldið hárri starfsmannaveltu. Við þetta hafi bæst lagasetning frá árinu 2019 sem aukið hafi á vandann.
Nú kann að vera að þetta skýri að einhverju leyti vandann, þó að önnur sveitarfélög glími að vísu ekki við sama vanda þrátt fyrir sama lagaumhverfi. En það breytir því ekki að þessi löggjöf lá öll fyrir þegar að Samfylkingin og aðrir flokkar í meirihlutanum gáfu loforð sitt fyrir kosningar í fyrra. Hafi frambjóðendum flokksins verið þetta ljóst, sem þeim bersýnilega var, voru þeir að segja kjósendum ósatt.“
Leiðarahöfundur segir myglu líka vera vinsæla afsökun meirihlutans en hún sé vandi sem hafi verið fyrirséður. Síðan segir um hlutskipti Framsóknarflokksins í þessu samhengi:
„Uppgjöf meirihlutans í Reykjavík í leikskólamálum er með öðrum orðum alger. Meirihlutinn býður engar lausnir og breytir þar engu þó Framsóknarflokkurinn, að eigin sögn boðberi breytinga í síðustu kosningum, hafi nú slegist í hópinn og jafnvel tekið að sér að leiða málaflokkinn. Hvers vegna sá ágæti flokkur er sáttur við að taka á sig ábyrgð á vanda meirihlutans í þessum málaflokki, líkt og ýmsum öðrum, er svo auðvitað sérstakt umhugsunarefni fyrir þá sem töldu sig vera að kjósa breytingar fyrir tæpu ári.“
