Guðrún Pétursdóttir, prófessor emeritus , er furðu lostin vegna máls þingmannsins Birgis Þórarinssonar, sem yfirgaf Miðflokkinn fyrir Sjálfstæðisflokkinn á dögunum. Bæði furðar hún sig á hátterni þingmannsins sem og því að Sjálfstæðisflokkurinn hafi tekið við Birgi. Hún skrifar um þetta í pistli sem birtist hjá Kjarnanum.

Guðrún segir ekki ljóst hvor sé spilltari: „lið­hlaup­inn sem svíkur kjós­endur sína áður en blekið er þornað á kjör­bréfi hans og áður en þing hefur svo mikið sem verið kallað sam­an, eða hinn sem býður lið­hlaupann vel­kom­inn í sinn flokk.“

Telur Guðrún þetta vera hættulega aðför að trausti kjósenda á framboðum og kosningum og þar með sé vegið að rótum lýðræðisins.

„Ætlar Alþingi virki­lega að láta það við­gang­ast að menn bjóði sig fram fyrir ákveð­inn flokk og heyi kosn­inga­bar­áttu á hans veg­um, en stingi svo af til ann­ars flokks um leið og taln­ingu lýk­ur?  Hvers konar fram­koma er þetta við kjós­end­ur?“

Guðrún veltir því fyrir sér hvort að hægt sé að treysta frambjóðendum til Alþingis í framtíðinni, fyrst það gæti gerst að menn beiti álíka brögðum og Birgir hefur að hennar mati gert.

„Þetta er með slíkum ein­dæm­um, að lög ná ekki yfir það. Senni­lega hefur engum dottið í hug að svona lagað gæti gerst.“

Furðar hún sig líka á því að Sjálfstæðisflokkurinn hafi boðið Birgi velkominn. Hann sé ekki að fara að vera nein gersemi í þeirra herbúðum.

„Ég furða mig á lág­kúru Sjálf­stæð­is­flokks­ins að taka við þessum ósann­sögla lið­hlaupa. Það er ekki eins og hegðun og mál­flutn­ingur Birgis Þór­ar­ins­sonar séu lík­leg til auka veg flokks­ins, – þvert á móti. Sjálf­stæð­is­flokk­ur­inn ger­ist sam­sekur í ömur­legum gern­ingi og verður ábyrgur fyrir mál­flutn­ingi Birgis Þór­ar­ins­son­ar, sem til þessa hefur á Alþingi afneitað vís­indum og verið drag­bítur á mannúð og mann­rétt­indi. „

Guðrún segir að þó Birgir sigli gjarnan undir seglum kristninnar þá sé það nú ekki mjög kristið hvernið hann hefur komið fram í þessu máli.

„Birgir virð­ist halda að hann sigli undir seglum kristn­inn­ar, en það sem til hans hefur sést und­an­farna daga getur varla talist hákrist­ið: vís­vit­andi svik við kjós­endur og síðan ósann­sögli um stuðn­ing vara­þing­manns síns. Svona fengur hefur til þessa kall­ast ódráttur í minni sveit.

Ég heyri Jón Helga­son rymja sinni rámu rödd:

Ef allt þetta fólk fær í gull­sölum himn­anna gist
sem gerir sér mat úr að nugga sér utan í Krist,
þá hlýtur sú spurn­ing að vakna hvort mik­ils sé misst
ef maður að síð­ustu lendir í annarri vist.“