Guðmundur Ingi Guðbrandsson, umhverfis- og auðlindaráðherra var í einlægu viðtali við Morgunblaðið. Þar opnar hann sig um æskuna og hvernig það var að koma út úr skápnum sem samkynhneigður.

Skrítið barn

Hann er alinn upp í sveit, Brúarlandi á Mýrum og hafði þar ömmu sína og föðurbróður í næsta húsi. Guðmundur segir að vel megi segja að hann hafi ekki verið hefðbundið barn.

„Amma var með græna fing­ur og átti stór­an garð. Hún kenndi mér að spila og var mjög ætt­ræk­in. Við vor­um bæði mjög áhuga­söm um ætt­fræði og borg­firsk­ar ævi­skrár voru bibl­ía þeirra fræða í minni sveit. Þegar ég var níu og tíu ára lá ég yfir þeim,“ seg­ir hann og bros­ir út í annað. Já, þú mátt alveg segja að ég hafi verið skrítið barn.“

Hann greinir frá því að hann hafi verið í grunnskóla á Varmalandi og á þeim tíma voru börn þar í heimavist frá unga aldri.

„Ég átti mjög erfitt með þetta og leið mjög illa í skól­an­um. Ég var með heimþrá og vildi vera hjá mömmu og pabba. Það gilti um fleiri en mig, þótt það væri vel haldið utan um okk­ur í skól­an­um. En ég var bara lít­ill. Svo þegar ég var tíu ára tók ég þá ákvörðun að láta mér líða vel. Ég ákvað að hætta að gráta í skól­an­um. Það var virki­lega erfitt. Mér tókst það og ég er stolt­ur af því enn þann dag í dag því þetta breytti lífi mínu til hins betra.“

Hann segir þetta besta ákvörðun sem hann hafi tekið í lífinu og minnir sig oft á hana þegar hann tekst á við áskoranir í lífinu.

„Maður hef­ur heil­mikið um það að segja hvernig manni líður og hvaða viðhorf maður hef­ur.“

Erfitt að koma út úr skápnum

Guðmundur fór í Hússtjórnarskólann í Reykjavík eftir menntaskóla sem mörgum þótti sérkennilegt á þeim tíma.

„Ég held það hafi verið ábyrgðar­til­finn­ing­in sem ýtti mér þangað. Mér fannst að ég þyrfti að læra ákveðin und­ir­stöðuatriði áður en ég færi út í lífið. Það hljóm­ar ótrú­lega drama­tískt.Ég lærði hannyrðir og matseld og að geyma mat og nota af­ganga. Í heimi þar sem mat­ar­sóun er alltof mik­il og föt­um hent í stað þess að gera við þau nýt­ist þetta nám svo sann­ar­lega og ég bý enn að þessu.“

Eftir það fór hann í klaustur á Þýskalandi þar sem hann pússaði krossa af miklum móð í þrjá mánuði. Hann nam svo líffræði í háskóla og fór í framhaldsnám í Yale í Bandaríkjunum. Þar kom hann út úr skápnum, 27 ára gamall. Hann segir að engum í fjölskyldu hans hafi grunað að hann væri samkynhneigður en það kom hins vegar ekki öllum vinum hans á óvart.

„Það var svo­lítið erfitt. Ég hafði áhyggj­ur af öll­um í kring­um um mig; hvernig sam­fé­lagið myndi taka þessu. Ég átti konu á þess­um tíma sem ég hafði verið með í sjö ár. Það var erfiðast gagn­vart henni. Mér þótti og þykir ofboðslega vænt um hana og fannst þetta mjög ósann­gjarnt gagn­vart henni.“