Steingrímur J. Sigfússon, forseti Alþingis og þingmaður Vinstri grænna, minntist fyrrum kollega síns Páls Péturssonar sem lést á líknardeild Landspítalans í gær hlýlega í ræðu sinni á Alþingi í dag. Páll, sem var 83 ára gamall er hann lést, var fyrrverandi þingmaður Framsóknar og félagsmálaráðherra frá 1995 til 2003.

Í minningarorðum sínum sagði Steingrímur Pál snjallan ræðumann og hafa notið vaxandi álits og trúnaðar samflokksmanna sinna á upphafsárum sínum í pólitík. „Hann varð formaður þingflokks framsóknarmanna 1980 og hafði það starf á hendi í 14 ár. Vorið 1995 var Páll skipaður félagsmálaráðherra og gegndi því embætti í full tvö kjörtímabil eða þar til þingmennsku hans lauk 2003.“

Páll var sem kunnugt er bóndi og minnist Steingrímur að Páll hafi látið sig landbúnaðarmál og hag bænda sig varða. Páll var þó snöggur að setja sig inn í hin ýmsu mál. „Hann var glöggskyggn, fljótur að setja sig inn í mál og skilaði vel því sem honum var trúað fyrir. Hann hélt góðu sambandi við kjósendur í kjördæmi sínu, gjörþekkti þar staðhætti alla, sögu héraðanna og íbúa þeirra. Á ráðherraárum hans komust mörg stórmál í höfn, m.a. í húsnæðis- og vinnumarkaðsmálum, og ekki hvað síst ný, merk löggjöf um fæðingar- og foreldraorlof,“ sagði Steingrímur.

Steingrímur minnist þess jafnframt að Páll hafi sett mark sitt á þingstarfið og skipulag og þess og átt ríkan hlut að stjórnarskrárbreytingunni 1991 þegar starfi Alþingis var gjörbreytt og deildir þingsins afnumdar.

Þá sagði Steingrímur:

Páll Pétursson var glaðlyndur að eðlisfari, hnyttinn í orðum og spaugsamur en skapmikill þegar sló í brýnu. Hann var mikill sögumaður og með bestu hagyrðingum á þingi og urðu margir kviðlingar hans fleygir. Páll var litríkur persónuleiki og orðaði oft hlutina umbúðalaust. Í stjórnmálasnerrum gaf hann hvergi hlut sinn frekar en hann átti kyn til, en það segir nokkuð um mannkosti hans og heilindi að hann aflaði sér vina þvert á hinar pólitískar línur og naut mikils traust þegar lenda þurfti erfiðum deilumálum milli manna og flokka.

Að lokum bað Steingrímur þingheim að minnast Páls, með því að rísa úr sætum sínum.