Hannes byrjar pistilinn á því að fjallla um bókina Peningamálasaga Bandaríkjanna (e. A Monetary History of the United States) sem Milton Friedman og Anna J. Schwartx gáfu út árið 1963. Í bókinni lögðu þau fram nýja skýringu á heimskreppunni miklu í upphafi 20. aldar. Skýringin var sú að kreppan hafi orðið vegna mistaka í stjórn peningamála.
„Bandaríski seðlabankinn hefði breytt niðursveiflu í djúpa kreppu með því að leyfa peningamagni í umferð að skreppa saman um þriðjung. Hann hefði ekki gegnt þeirri skyldu sinni að veita bönkum í lausafjárþröng þrautavaralán,“ segir Hannes í pistlinum. „Eitt versta glappaskotið hefði verið að bjarga ekki Bank of the United States í New York haustið 1930, en það hefði valdið áhlaupum á aðra banka og dýpkað niðursveifluna. Margir hefðu haldið vegna nafnsins, að bankinn væri á einhvern hátt opinber stofnun, en svo var ekki. Bankinn var í eigu gyðinga, og flestir viðskiptavinir voru gyðingar. Þau Friedman og Schwartz töldu líklegt, að gyðingahatur hefði ráðið einhverju um, að bankanum var ekki bjargað.“
Hannes segir að hliðstæð ákvörðun hafi verið tekin um Ísland í fjármálakreppunni 2008. „Breska Verkamannaflokksstjórnin með þá Gordon Brown og Alistair Darling í broddi fylkingar ákvað að bjarga öllum bönkum í Bretlandi öðrum en þeim tveimur , sem voru í eigu Íslendinga, Heritable og KSF. Jafnframt lokaði stjórnin útbúi Landsbankans í Lundúnum. Þetta olli því, að íslenska bankakerfið hrundi allt, en ella var það alls ekki sjálfgefið,“ segir Hannes.
Hannes telur það líklegt að stjórnmálahagsmunir hafi ráðið einhverju um þessa ákvörðun. „Brown og Darling voru báðir frá Skotlandi, og þjóðernissinnar sóttu þar mjög að Verkamannaflokknum,“ segir hann. „Þeir höfðu því ríka hagsmuni af því að sýna skoskum kjósendum, að sjálfstæði smáþjóðar gæti verið varasamt. Skoska bankakerfið var tólfföld landsframleiðsla Skotlands og hefði hrunið, hefði Englandsbanki ekki veitt skoskum bönkum þau þrautavaralán, sem hann neitaði Heritable og KSF um.“
