Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni var að takast að skapa sér vígstöðu, í dag leit eiginlega út fyrir að hann hefði möguleika á að sleppa undan eftirmálum Klaustursamsætisins. Að minnsta kosti hann og Anna Kolbrún, kannski ekki Bergþór og Gunnar Bragi. Málið var að fara í hefðbundnar pólitískar skotgrafir sem hefði hentað Miðflokknum afar vel. Það var komin í gang ákveðin samúðarbylgja í gang vegna hinnar látlausu umræðu.
En Lilja Alfreðsdóttir greiddi þessu stórt högg í viðtali í Kastljósi í kvöld. Eftir það finnst manni eins og vinna Sigmundar og hans fólks við að endurreisa mannorð sitt sé unnin fyrir gýg. Lilja er ekki stjórnmálakona sem er vön að fara fram með stórum yfirlýsingum eða gífuryrðum. En hún er ein þeirra sem var talað um með hvað ógeðfelldustum hætti á Klaustri. En hún er ekki hver sem er í augum þeirra í Miðflokknum. Það var Sigmundur Davíð sem kallaði hana inn í stjórnmálin, milli þeirra var pólitískt trúnaðarsamband, Miðflokksmenn virðast jafnvel hafa haldið að hún myndi koma með þeim í flokkinn – og samkvæmt fyllerístalinu þar virðast þeir hafa álitið annað svik.
Við erum líka að tala um brostna vináttu. Ég held ég sé ekki að ljóstra upp neinu sem ekki má þegar ég skýri frá því að fyrir rúmu ári hitti ég Lilju og Gunnar Braga þar sem þau komu út af Mokka. Í samdrykkjunni er þetta uppáhaldskaffihús Lilju einmitt nefnt á nafn. Þau voru bæði glöð í bragði, maður sá ekki betur en að gott vinarþel væri á milli þeirra. Samt held ég örugglega að þau hafi verið komin hvort í sinn flokkinn á þessum tíma.
Það er því skiljanlegt að Lilja hafi verið harðorð í viðtalinu í Kastljósi. Hún segir að hún upplifi Klaustursamtölin sem ofbeldi. „Þeir eru ofbeldismenn,“ segir hún. Segir líka frá því að enginn gömlu félaganna hafi hringt í hana. Hún gagnrýnir hvernig þeir reyna að drepa málinu á dreif.
„Það er eins þeir átti sig ekki á alvarleika málsins. Sterkur einstaklingur hefði iðrast, borið ábyrgð á því sem hann hefði sagt. Gengið fram af meiri myndugleika. Þetta halda áfram að vera vonbrigði og mér finnst það eiga að vera skýrt að þeir geta ekki haft dagskrárvaldið með því að koma fram og dreifa ábyrgðinni.“
