Það er spurt hvers vegna föðurnöfn kvennanna í íslenska fótboltalandsliðinu séu á búningunum þeirra. Þær eru semsagt allar –dóttir. Jónsdóttir, Gunnarsdóttir, Gísladóttir. Við látum liggja á milli hluta hvort þetta sé feðraveldislegt eins og einhver sagði – en staðreyndin er auðvitað sú að við notum föðurnöfn ekki svona á Íslandi. Við þekkjum fólk með eiginnafni. Þetta sama á reyndar við um karlalandsliðið.
Um daginn var ég spurður í Grikklandi um íslenska leikmanninn Traustason sem væri á leið til fótboltaliðsins AEK. Ég kom alveg af fjöllum og varð að fara á netið til að fatta að þetta væri Arnór Ingvi. Þar er líka enn verið að spyrja mig um Sigurðsson sem eitt sinn lék með Panathiakos. Það mun vera Helgi Sig.
Það gæti hugsast að sniðugra væri að setja barasta eiginnöfnin á búningana: Fanndís, Sif, Hallbera? En í framhaldi má svo spyrja hvað hafi orðið af nafnafrumvarpi Bjartrar framtíðar, en um tíma virtist það vera aðalmál þess flokks.
Nafnafrumvarpið hafði einkum tvennt í för með sér – að fólk gæti nefnt börn sín hvaða nöfnum sem er án afskipta mannanafnanefndar og hins vegar hægt og öruggt afnám íslenska föðurnafnakerfisins þegar leyft yrði að taka upp ættarnöfn.
En líklega hlýtur einhverjum erlendum íþróttaáhugamönnum sem hlýða á lýsingu á leik með Íslandi að finnast skrítið að allir leikmennirnir skuli heita –dóttir. Vitaskuld er hægt að skýra út íslensku nafnahefðina, en samkvæmt minni reynslu nenna voða fáir útlendingar að hlusta á slíkar útskýringar, athyglin gufar fljótt upp.
