Þetta er vetrarmynd af kunnuglegu umhverfi sem þó er svo breytt. Þarna er horft norður Lækjargötu fyrir miðja síðustu öld. Við sjáum að það er snjór á jörðinni, slabb á gangstéttum og Esjan hvít. Kolareykur liðast upp úr húsunum, þannig að þetta er fyrir tíma hitaveitu. Líklegast að myndin sé tekin í kringum 1940.
Mörg húsin á myndinni eru horfin, þar á meðal öll húsalengjan milli Vonarstrætis og Skólabrúar nema hvíta steinhúsið, Lækjargata 10. Það er hlaðið steinhús úr grjóti sem var tekið á Skólavörðuholti og límt með Esjukalki, eins og lesa má hér. Hin húsin voru annað hvort rifin til að rýma fyrir Iðnaðarbankanum – sem nú er verið að rífa – ellegar brunnu þau í stórbruna sem varð í mars 1967.
Í húsinu á horninu bjó Bjarni Jónsson, dómkirkjuprestur og forsetaframbjóðandi, heiðursborgari í Reykjavík, en hann lést tveimur árum fyrir brunann. Ekkja hans Áslaug Ágústsdóttir bjargaðist úr brunanum og það gerði líka Ólafur Flosason, sonur Flosa Ólafssonar leikara, sem bjó í Lækjargötu 12a.
Það er merkilegt að sjá hvað Lækjargatan er mjó á þessum tíma. Síðar var hún breikkuð. Þannig er garðurinn fremst á myndinni, Mæðragarðurinn svokallaður, talsvert stærri en við eigum að venjast. Girðingin í kringum hann virkar mjög reisuleg.
Það var Daníel Magnússon sem setti myndina inn á vefinn Gamlar ljósmyndir.
