Ég á minningu um Pál Steingrímsson sem mér er kær. Þessi mikli kappi, kvikmyndagerðarmaður og ferðalangur er látinn, 86 ára að aldri.

Þetta var í höfninni í Vestmannaeyjum sumarið 1974. Ég var strákur að vinna þar í fiski. Einn daginn var ég staddur úti á bryggju á góðviðrisdegi. Þar kemur gúmmíbátur að. Upp úr honum stígur hávaxinn maður með myndarlegt yfirvaraskegg.

Þetta var Páll Steingrímsson og þetta var í fyrsta skipti sem ég sá hann. Það var eins og við manninn mælt að hýrnaði yfir allri höfninni. Hann steig upp úr bátnum, glaður og reifur, heilsaði til vinstri og hægri, menn tóku hróðugir undir kveðju hans. Fólkinu þótti gaman að þekkja Pál og hann naut virðingar, fann ég.

Ég vissi ekki hvaða maður þetta var fyrr en mér, drengstaulanum, var sagt það. Síðan er  þetta mér ógleymanlegt. Nefndi það einhvern tíma við Palla. Hann mundi þetta náttúrlega ekki, það var enda svona sem tilveran lék við hann.