Mér finnst fótbolti mjög skemmtilegur. Horfi oft á hann. Verð fúll þegar liðið mitt á Íslandi tapar. Held með sumum liðum í útlöndum, síður með öðrum. Tekst reyndar ekki að verða mjög heitur yfir því. Mér finnst íþróttafréttamenn frábærir, það er ekki öllum gefið að tala lengi í sjónvarp blaðlaust – íþróttafréttamenn verða oft framúrskarandi sjónvarpsmenn. Gummi Ben er án efa sjónvarpsmaður ársins á Íslandi, það keppir enginn við hann í því.
En það eru til hlutir í máli íþróttaáhugamanna og íþróttalýsingum sem fara dálítið í mínar fínu taugar. Eins og til dæmis þegar er sífellt talað um að „við“ höfum gert hitt og þetta, skorað eða varið eða kannski ekki staðið okkur nógu vel í vörninni. Þetta heyrðist dálítið mikið í lýsingum frá landsleiknum í gærkvöldi. En „við“ höfum yfirleitt ekki gert neitt nema setið í sófa horft á leikinn og talað um hann. Eða kannski bara lesið um hann á netinu eða í blöðunum.
Hér er ágætt grínatriði sem fjallar um þetta.
