MMR birtir könnun um fylgi frambjóðenda í forsetakosningum. Tölurnar eru áhugaverðar, og kannski ekki síst fyrir hvað þær eru líkar kosningaúrslitunum 2012.

Í könnuninni er Ólafur Ragnar Grímsson með 52,6 prósent, hann fékk 52,8 prósent í kosningunum.

Andri Snær Magnason er með 29,4 prósent í könnuninni, Þóra Arnórsdóttir fékk 33.2 prósent í kosningunum.

Halla Tómasdóttir er með 8,8 prósent í könnuninni, en Ari Trausti Guðmundsson var með 8,6 prósent í kosningunum.

Þarna eru vitaskuld einungis mældir frambjóðendur sem eru komnir fram, ekki þeir sem eru að hugsa málið. En staða Ólafs Ragnars er fjarska sterk. Enginn þeirra frambjóðenda sem eru komnir fram eru líklegur til að ógna honum að marki.

Það kemur fram að fylgi Ólafs er hlutfallslega meiri meðal þeirra sem búa á landsbyggðinni, hafa minni menntun og lægri tekjur.

Þetta þýðir einfaldlega að sá sem ætlar að sigra Ólaf þarf að leggja langt út á þjóðardjúpið.

Guðni Th. Jóhannesson er enn að velta vöngum yfir því hvort hann eigi að bjóða sig fram. Hann er mun líklegri að taka fylgi frá Ólafi en Andri Snær. Hann myndi ábyggilega taka fylgi frá Andra Snæ líka.

En ef við gefum okkur að Guðni hafi víðari skírskotun en Andri, gæti náð í svo mikið fylgi að Ólafi væri ógnað, þyrfti þá ekki Andri Snær að draga framboð sitt til baka á einhverjum tímapunkti – þ.e. ef á að takast að fella Ólaf?

En er líklegt að hann væri til í það? Og svo er auðvitað ekki víst að það myndi virka heldur.