Árni Snævarr birtir þessa síðu úr gömlum Neista á Facebook, það var málgagn hinna róttæku samtaka fylkingarinnar, og spyr hvers vegna Már Guðmundsson sé svona harður á móti því að launafólk fái kjarabætur. Þetta er síðan í þingkosningunum 1974.

Hvernig stendur á því að Már Guðmundsson, Seðlabankastjóri tekur mun harðari afstöðu til launahækkana en sjálfir atvinnurekendur að ógleymdri ríkisstjórninni? Jú, hann er að reyna að halda í starfið mikil ósköp en getur það verið að hann sé alla ævi að reynda að þvo æskusyndir sínar af sér? Að reyna að efla stöðu sína innan establishmentsins þrátt fyrir bratta byrjun…? Hvað ætli ungi maðurinn í tólfta sæti þessa lista hefði sagt um núverandi Seðlabankastjóra?

Ísland var að sönnu öðruvísi þá en nú. Bankar voru í ríkiseigu og það var ekki kvótakerfi. Nú höfum við kerfi þar sem bankar skila svimandi hagnaði, kvótakerfið er ótrúleg uppspretta auðs og valda fyrir „eigendurna“. En „stöðugleikanum“ er ógnað eins og Friðrik Jónson fjallar um í grein hér á Eyjunni:

Stærsta ógnin við íslenskan efnahag og líklegasti verðbólguvaldurinn er sá agnarlitli möguleiki sem hugsanlega er á því að lág- og meðaltekjufólk gætu hækkað í launum þannig að það gæti lifað frá mánuði til mánaðar án aukinnar skuldsetningar, hugsanlega haft efni á örlitlu meira af lífsins gæðum og kannski lagt aukalega fyrir. Eða öðruvísi er varla hægt að skilja fulltrúa peningastefnunefndar, og ef út í það er farið, talsmenn Samtaka atvinnulífsins.