Það er áhyggjusamlegt hvað söguþekking er oft léleg. Og líka þegar er farið stutt aftur í söguna.

Guðmundur Steingrímsson sagði í umræðum á þingi í gær að ástandið á Íslandi væri eins og að vera kominn aftur til 1985.

Það er reyndar skemmtilegt að þá var faðir Guðmundar, sjálfur Steingrímur Hermannsson, forsætisráðherra. Samanburður er farinn að valda því að Steingrímur virkar eins og algjört ljós og fyrirmynd í hópi íslenskra forsætisráðherra í seinni tíð – manni sýnist hann hafa verið algjörlega framúrskarandi miðað við hina.

En það átti ekki að vera efni þessa pistils.

Guðmundur meinar líklega að það sé slæmt að hverfa aftur til 1985. Það er samt ekki víst.

1985 var nefnilega mjög glaður tími. Þarna var upphaf svokallaðs uppatímabils, sem stóð reyndar ekki lengi, en einkenndist af miklu fjöri, sköpun og uppgangi – en ekki alltaf smekkvísi.

Á þessum tíma var mikil gróska á ýmsum sviðum. Nýir fjölmiðlar opnuðu, bæði Bylgjan og Stöð 2. Glanstímaritin blómstruðu og á forsíðum þeirra voru alls kyns lukkuriddarar sem stóðu í einhverjum ævintýrum. Flest voru þau skammvinn, en virkuðu afar skemmtileg. Menn urðu moldríkir á forsíðum tímaritanna, voru svo búnir að tapa öllu og skilja við makann í næsta tölublaði. Tískan var afar litrík og ærslafull – og sjálfsagt mjög ósmekkleg.

Ég man að þetta var góður tími til að starfa í fjölmiðlum. Kaupið var gott – hefur líklega aldrei verið betra. Það var bjartsýni í loftinu – en hún stóð ekki lengi.

1988 fór að halla undan fæti í efnahag heimsins, það kreppti að fram á tíunda áratuginn, jafnt hér á Íslandi sem annars staðar. Það var að öllu leyti mun dauflegri tími en í kringum 1985.

Frumkvöðullinn og eldhuginn Jón Óttar Ragnarsson stofnaði Stöð 2 árið 1986.  Jón Óttar þorði að bjóða hefðbundnum valdaklíkum byrginn, hann spilaði djarft eins og margir á þeim tíma sem var langt frá því að vera dauflegur.