Í æsku minni hljómuðu nöfn brasiliskra fótboltamanna eins og eitthvað úr frábærum draumi.

Pelé, Jairzinho, Gérzon, Rivelino.

Þessir leikmenn voru í liðinu sem varð heimsmeistari 1970. Það voru engar beinar útsendingar – svo maður varð eiginlega að ímynda sér þessa leikmenn.

Svo kom annað gullaldarlið frá Brasilíu, varð reyndar aldrei heimsmeistari. Þar voru Zico, Socrates, Falcao, Eder.

Þessir leikmenn spiluðu það sem var kallað „sambafótbolti“. Þeir voru fjarskalega leiknir með boltann sem gekk ótt og títt á milli þeirra í stuttum samleik. Stundum var frábærlega flott að horfa á þetta spil.

Ég hef reyndar grun um að fótboltinn hafi verið hægari þá, varnarleikurinn ekki jafn þróaður – leikmennirnir ekki í nálægt því jafn rosalegu formi. Nú eru þeir ofurþjálfaðir, líkamlega sterkir og varnarleikurinn nánast orðinn að vísindum.

Og Brasilíumenn spila ekki lengur sambafótbolta. Þeir eru reyndar löngu hættir því. Þeir vinna Króata 2- 1 og gera 0-0 jafntefli við Mexíkó. Allir brasilísku leikmennirnir með tölu spila líka í Evrópu, með liðum eins og Chelsea, Bayern Munchen, Real Madrid, Barcelona og Paris Saint Germain.

Með því er sérstaða brasilíska fótboltans auðvitað horfin. Leikmennirnir eru þjálfaðir á nákvæmlega sama hátt og evrópsku fótboltamennirnir og spila svipaða taktík. Samban heyrir sögunni til.

Heimsmeistaralið Brasilíu 1970. Maður lét sig dreyma um þetta lið, því í raun sá maður það aldrei í leik. Beinar útsendingar frá fótbolta byrjuðu ekki á Íslandi fyrr en í heimsmeistarakeppninni 1982.