Er það hápunktur þess sem er eftirsóknarvert í heiminum að komast í fría utanlandsferð?
Ég veit svei mér ekki.
Jón Bjarnason, fyrrverandi landbúnaðarráðherra, skrifar harðorða grein í Fréttablaðið þar sem hann fjallar um sveitarstjórnarmenn sem hafi látið Evrópusambandið múta sér með ferðum til Brussel.
Hann notar reyndar ekki orðið „múta“, en maður skilur fyrr en skellur í tönnum.
Hver vill ekki geta fengið frítt far til Brüssel, hótel og umslag fullt af evrum í vasann? Er að furða þótt borgarmúrarnir falli þegar gullið birtist?
Umslagið af evrum inniheldur að sögn Jóns 340 fyrir fjögurra daga ferð. Það eru líklega einhvers konar dagpeningar. Það gera um 12 þúsund krónur á dag.
En látum það liggja á milli hluta.
Jón nefnir einnig í grein sinni að fjölmiðlafólk þurfi að gera hreint fyrir sínum dyrum vegna heimsókna til Brussel.
Mér er það bæði ljúft og skylt.
Mér var boðið í svona ferð til Brussel fyrir nokkrum árum. Ég skoðaði prógrammið og sýndist það vera eilíf fundarhöld, misáhugaverð. Ég googlaði hótelið og sýndist það vera miðlungs. Ég skoðaði flugáætlunina og sýndist hún vera óþægileg.
Ég afþakkaði boðið og fór hvergi. Enda eru ferðir af þessu tagi hvorki spennandi né eftirsóknarverðar.
Í Brussel stendur styttan af pissustráknum, Manneken pis. Hugsanlega er hún það skemmtilegasta í borginni. Íbúar Brussel drekka mikinn bjór og þurfa mikið að pissa.