Páll Magnússon vekur máls á því að megi selja útvarpshúsið. Það hefur lengi verið baggi á Ríkisútvarpinu – þó ekki eins og hið nýja danska útvarpshús sem hefur farið langleiðina með að kafsigla Danmarks Radio.
Útvarpshúsið í núverandi mynd er reyndar frekar smátt í sniðum miðað við upphafleg plön. Það hýsir sjónvarpið og tvær útvarpsrásir.
En upprunalega áttu byggingarnar að vera þrjár – útvarpshúsið sem nú stendur átti bara að vera fyrir Rás 1.
Í grein í Morgunblaðinu um húsnæðismál Ríkisútvarpsins sem birtist 1996 er réttilega talað um þetta sem „brjálæði“.
Sjónvarpið átti svo að vera í tveimur öðrum húsum á lóðinni – plássið undir starfsemina átti að vera allt að þrefalt meira en er í dag.
Og reyndar var Rás 2 ekki komin inn í myndina þegar lagt var á ráðin um þetta.
Hugmyndirnar um starfsemina á þessum tíma voru semsagt allt aðrar en þær eru í dag.
Á endanum var farin sú leið að setja sjónvarpið inn í húsið sem var ætlað fyrir útvarpið. Húsið er samt ekki sérlega hentugt, með stóru holrými í miðjunni. Og þrengslin eru talsverð – fólk situr býsna þétt saman á skrifstofum, sjálfur er ég á bás með þremur öðrum, en það hjálpar að þetta er gott og skemmtilegt fólk.
