Guðmundar Kamban hefur beðið sama hlutskipti og margra rithöfunda, hann er alveg gleymdur.

Sumir þekkja kannski söguna af meinlegum örlögum hans, hann var myrtur af dönskum andspyrnumanni í lok heimstyrjaldarinnar – Kamban lá undir grun um að hafa starfað með Þjóðverjum.

Guðmundur Kamban reyndi að hasla sér völl sem rithöfundur á alþjóðavettvangi – aðallega sem leikskáld. En hann er horfinn úr bókmenntasögu Danmerkur, þar sem hann starfaði lengst.

Þetta er svosem ekkert einsdæmi. Flest fellur í gleymskunnar dá, það eru ekki margir rithöfundar sem ná einhvers konar ódauðleika.

Guðmundur Kamban fékkst við ýmsar tegundir skáldskapar, leikritun, ljóðlist, skáldsagnagerð og líka kvikmyndir. Sem ungur maður hafði hann reyndar líka fengist við ósjálfráða skrift. Hann var stórhuga, verk hans eru oft stór í sniðum, hann reynir að fanga stórar hugmyndir. Það skortir þó alltaf einhver neista – sem sannarlega má finna í verkum samtímamanns hans Jóhanns Sigurjónssonar.

Nú hefur Sveinn Einarsson ritað stóra ævisögu Guðmundar Kambans. Þar er bæði kafað í líf hans og skáldskapinn – og ennfremur er hinn hörmulegi dauðdagi hans skoðaður. Það er trauðla hægt að segja að Kamban hafi verið nasisti, en hann var kominn í þrot sem rithöfundur á árum stríðsins og var á styrk hjá þýsku hernámsstjórninni.

Ekki réttlætir það morðið á honum sem gerðist á Pension Bartoli í Uppsalagötu í Kaupmannahöfn 5. maí 1945. Það var víðar í Danmörku að skyndiréttlæti var beitt þessa daga. En Kamban verður nokkuð stór í dauða sínum þegar hann segir við morðingja sinn:

Saa skyd bare, jeg er ligeglad. Skjótið þið bara, sama er mér.