Í Þýskalandi settu þeir á stofn batterí sem kallaðist Treuhand eftir fall Berlínarmúrsins. Inn í þessa stofnun eða sjóð voru lögð fyrirtæki sem höfðu verið í ríkiseigu Austur-Þýskalandi. 8500 fyrirtæki með 4 milljón starfsmenn. Treuhand starfaði til 1994 og var ekki að öllu leyti vinsælt. En verkefnið var líka hrikalega erfitt.

Hér á Íslandi stóðum við frammi fyrir svipaðri spurningu – hvað átti að gera við fallna banka og fyrirtæki? Við fórum þá leið, sjálfsagt að ráði Alþjóða gjaldeyrissjóðsins, að endurreisa bankana og endurskipuleggja viðskiptalífið í gegnum þá. Margt er afar umdeilanlegt við þessa leið – eitt af því sem hefur farið fyrir brjóstið á almenningi eru gríðarlegar afskriftir sem til bisnesmanna sem höfðu komið sér og fyrirtækjum sínum í skelfilegar skuldir.

Hagfræðingurinn Ásgeir Jónsson sagði í erindi sem hann flutti að það hafi verið mistök að láta hlut íslenska ríkisins í Íslandsbanka og Arion í hendur erlendra kröfuhafa. Mér var hugsað til Treuhand leiðarinnar við lestur fréttarinnar, hún var oft til umræðu í Silfri Egils eftir hrun.

Ég man reyndar ekki betur en að kreppusérfræðingurinn Mats Josefsson sem kom hér eftir hrun hafi lagt til að þessi leið yrði farin – þ.e. að stofnað yrði sérstakt eignaumsýslufélag ríkisins. Einhverjum kann kannski að finnast það argasti sósíalismi, en ef slíku félagi hefðu verið settar strangar reglur um gegnsæi og sanngirni, er ekki víst að það hefði verið verra en sú leið sem farin var, nota bene á tíma vinstri stjórnar.