Erlend fjárfesting hefur löngum verið lítil á Íslandi – stærstu fjárfestingarnar eru þjú álver sem hafa verið byggð, tvö vestanlands, eitt fyrir austan.
Íslendingar hafa sjálfir reist stórar virkjanir til að knýja þessar álbræðslur – sem hafa verið í meira lagi umdeildar.
Það hefur komið fram, meðal annars í Kastljósi á síðasta vetri, að álfyrirtæki sem hér starfa nota bókhaldsbrellur til að komast hjá því að greiða gjöld á Íslandi. Þetta er alvanalegt í alþjóðaviðskiptum, en ekki minna ósiðlegt fyrir því. Máski enn ósiðlegra vegna þeirra miklu fjárfestinga sem Íslendingar hafa lagt í vegna álvera.
Aðalbrellan felst í að búa til alls konar skuldir við félag erlendis – þá er hægt að fara burt með hagnað án þess að greiða af honum skatt.
Það er kannski þetta sem Sigmundur Davíð Gunnlaugsson forsætisráðherra á við þegar hann talar um að erlend fjárfesting sé lík skuldsetningu.
Þarna kveður reyndar við nýjan tón, það hefur verið eins og mantra að Íslendingar þurfi meiri erlenda fjárfestingu.
Og reyndar er víst að það eru ýmis fyrirtæki sem þeir munu seint geta komið á laggirnar af eigin rammleik – eins og til dæmis álver, stór gagnaver eða stór fimm stjörnu hótel.
