Þessa ljósmynd er að finna á vef Ljósmyndasafns Reykjavíkur – þau eru ótrúleg verðmætin sem þar eru geymd.

Myndin er frá 1962 og sýnir Höfðaborgina, hverfi sem stóð þar sem nú er viðskiptahverfi Reykjavíkur, hið reykvíska City.

En þá var öðruvísi um að litast, ekk búið að malbika neitt, vegir urðu drulluflag á vetrum og svo var þetta hverfi sem var hróflað upp 1941 til bráðabirgða. Þetta var á tíma þegar fólk flykktist í bæinn út sveitunum – Reykjavík var allsendis óviðbúin því að taka á móti öllu þessu fólki. Það var talað um að „húsnæðisböl“ hvíldi yfir borginni – húsnæðismálin voru aðal deiluefnið í borgarpólitíkinni.

Strax eftir stríðið tók fólk sér bólfestu í bröggum sem herlið Bandamanna skildi eftir. Braggahverfin voru þó öll horfin þegar Höfðaborgin var loks rifin. Þeir eru ekki margir lengur sem muna eftir Skiptonkampi á Skólavörðuholti, Laugarneskampi eða Camp Knox á Melunum. Þetta voru risastór hverfi með fjölskrúðugu mannlífi og fjölda barna. Um það má lesa í merkri bók Eggerts Þórs Berharðssonar, Undir bárujárnsboga.

Það var ekki fyrr en 1974 að Höfðaborgin var rifin, þá var löngu kominn tími á það. Húsin voru illa byggð og mikil þrengsli. Bærinn leigði íbúðirnar út til efnalítils fólks – það þótti ekki par fínt að búa í Höfðaborginni og litið niður á fólkið þar líkt og þá sem bjuggu í bröggunum, enda lá það orð á að þar ríkti drykkjuskapur og lausung. Flestar íbúðirnar í Höfðaborg voru ekki nema herbergi og eldhús. Þegar mest var bjuggu þarna sex hundruð manns. Þetta voru fátækrahverfi síns tíma.

Húsnæðisvandamálin fóru að leysast þegar leið á sjötta og sjöunda áratugin með byggingu nýrra hverfa og fjölbýlishúsa. Sjálfstæðisflokkurinn stjórnaði borginni og ofan á varð séreignastefnan sem síðan hefur ríkt á Íslandi. Deilurnar um húsnæðismálin voru mjög harðar og það fór svo að vinstrimenn leituðu í Kópavog til að fá lóðir undir hús. Kópavogsbúum fjölgaði mjög á árunum eftir stríð, bærinn var undir Seltjarnarneshreppi fram til 1948 en þá var skilið á milli.