Sumarið 1974 vann ég í Fiskiðjunni í Vestmannaeyjum sem einhverjir þokkapiltar reyndu að kveikja í síðustu nótt. Þetta var árið eftir gos. Ég er ennþá montinn yfir því hvað ég var duglegur að vakna á morgnana. Maður þurfti að mæta klukkan sjö. Fór í vinnunna á pallbíl Stebba Ungverja sem bjó á næsta bæ við Suðurgarð þar sem ég dvaldi. Foreldrum mínum hefði aldrei komið til hugar að senda mig í verbúð. Í staðinn bjó ég þarna syðst á eyjunni hjá miklum sæmdarhjónum, Óla Þórðar og Svölu Johnsen. Ég var ekki farinn að drekka. Mínar skemmtanir voru bíóið, langir göngutúrar um eyjuna og bækur um sjómannslíf sem voru til í Suðurgarði.

Ástæðan fyrir því að mér gekk svona að vakna á morgnana var hvað ég bar mikla virðingu fyrir Óla. Undireins og ég heyrði að hann var farinn að bjástra í eldhúsinu spratt ég á fætur. Allt til að ganga í augun á karlinum.

Í verbúðinni ríktu skrautlegir karakterar. Ég hlustaði á þá ræða fyrir helgarnar hvað þeir ætluðu að kaupa mikið af áfengi. Það var í tísku að drekka Christian Brothers hvítvín til að byrja með, svo tók við vodkadrykkja. Enginn bjór í þá daga. Þarna voru alvöru farandverkamenn; verbúðir landsins voru þeirra heimili. Bubbi var mjög áberandi – sagði miklar slagsmálasögur af sjálfum sér og öðrum. Við flökunarvélarnar þar sem ég starfaði voru lögboðnar langar pásur þannig að maður hafði tíma til að njóta sagnalistarinnar.

Bubbi spjaraði sig, en ég er hræddur um að sumir aðrir vinir mínir þetta sumar hafi farið í hundana. Ég velti því stundum fyrir mér hvað hafi orðið um Reyni eða Erling – það voru tveir helstu kapparnir.

Sögufrægur maður, Stebbi Run, var yfirverkstjóri í Fiskiðjunni. Hann var alvöru hörkutól, hafði góða stjórn á hlutunum – ekki maður sem neinn abbaðist upp á. Fyrir nokkrum árum hitti ég hann á landsfundi hjá Sjálfstæðisflokknum. Ég ætla ekki að lýsa því hvað ég færðist allur í aukana þegar Stebbi tjáði mér þarna í anddyri Laugardalshallarinnar að hann myndi eftir því hvað ég hefði verið duglegur þegar ég var strákur í fiskinum.

Það fannst mér gott hrós þótt liðin væru þrjátíu ár. Ég var alveg viss um að hann hefði aldrei tekið eftir mér.

Og hér er mynd sem Kjartan Bergsteinsson loftskeytamaður í Vestmannaeyjum sendi mér – af sjálfum Óla í Suðurgarði. Með myndinni fylgir þessi texti frá Kjartani:

„Myndin er af Óla í sínu venjulega sæti í eldhúsinu á Suðurgarði við hliðina á Sólóeldavélinni (með olíubrennara) Þarna var lífgátan leyst, rifist um pólitík, og þingmenn skammaðir m.a.“