Niðurstöðurnar úr Pisa könnuninni eru hraklegar fyrir íslenska menntakerfið. Það dregst stöðugt aftur úr.

Hvað er til ráða?

Það þarf betur menntaða kennara. Þá ekki bara í uppeldis- og kennslufræðum, heldur fyrst og fremst í fögunum sem þeir kenna – íslensku, stærðfræði, náttúrufræði, tungumálum.

Námið í Kennaraháskólanum virðist núorðið mestanpart snúast um uppeldisfræði.

Ég er ekki viss um að ráðið sé að lengja nám í Kennaraháskólanum. Mætti ekki fremur raða því saman upp á nýtt, minnka kennsluna í uppeldis- og menntunarfræðun, auka áhersluna á hinar eiginlegu námsgreinar sem börnum er ætlað að læra.

Það er ekki víst að blandaðir bekkir séu besta leiðin. Maður heyrir mikið um bekki sem er haldið í gíslingu af óstýrilátum nemendum eða nemendum sem geta ekki lært. Jöfnuður er falleg hugsjón, en það þýðir ekki að hafa skólana þannig að þeir sem geta lært fái ekki tækfæri til þess.

Það þarf sjálfsagt að hækka laun kennara. En það þarf líka meiri samkeppni í skólakerfið, samkeppni um kennsluaðferðir, um góða kennara, meira frelsi. Kennarasambandið virðist alltof upptekið af meðalmennskunni.

Það þarf sjálfsagt meiri aga. Skólarnir eiga ekki að forðast það sem er erfitt. Námsefnið þarf að vera krefjandi. Maður heyrir alltof mikið um tímasóun í kerfinu. Það er ljótt að eyða tíma barna í ekki neitt.

Ég hef heldur ekki heyrt sérlega góð rök fyrir því að leggja niður próf.

Það þarf að leggja meiri áherslu á raungreinar. Ísland sárvantar fleira fólk sem hefur menntun í raunvísindum. Þetta er reyndar vandamál á öðrum skólastigum líka. Í háskólunum hefur straumurinn allur legið í viðskiptanám; meðan hafa raunvísindin setið á hakanum. Það er vont upp á framtíð þessarar þjóðar að gera.

Heimilin þurfa líka að gera eitthvað. Eitt ráðið gæti verið að fjarlægja sjónvörpin úr barnaherbergjunum og draga úr hinu óstjórnlega tölvuleikjafári sem öðru fremur veldur athyglisbresti hjá börnum.