Ég var á fundi hjá Blaðamannafélaginu í gær. Hann var ekki sérlega skemmtilegur. Margt af því sem þarna var sagt flokkast varla undir annað en tuð og var skelfing sjálfhverft. Til dæmis er frekar erfitt að hlusta á meðlim íslenska fræðasamfélagsins saka blaðamannastéttina um hugleysi.

Ég held nefnilega að hugleysið sé meira í fræðasamfélaginu. Þeir eru fáir fræðimennirnir eða háskólaborgararnir sem þora að tjá sig eitthvað að ráði um þjóðfélagsmál. Við höfum nokkrar ágætar undantekningar, en alltof fáar. Af einhverju leyti held ég að þetta stafi af ótta háskólamanna við að missa spón úr aski sínum; vera útilokaðir frá stöðum, styrkjum eða nefndarsetum.

Svo var talað um menntun blaðamanna. Nauðsynina á því að þeir séu háskólamenntaðir. Ég sagði að það mætti ekki eyðileggja fyrir okkur þetta síðasta athvarf „próflausra aumingja“.

Blaðamennskan hefur nefnilega alltaf verið ágætur staður fyrir þá sem droppa út úr skóla. Fyrir óhefðbundið fólk og uppreisnargjarnt. Það fær ekki vinnu í ráðuneytum en það getur plumað sig vel í blaðamennsku.

Ég get kastað fram nokkrum nöfnum eftir minni: Ómar Ragnarsson, Gunnar Smári Egilsson, Illugi Jökulsson, Hrafn Jökulsson, Reynir Traustason, Sigurjón Magnús Egilsson, Sigmundur Ernir Rúnarsson, Logi Bergmann Eiðsson, Jóhannes Kr. Kristjánsson – og undirritaður.

Úbbs þetta eru bara karlar! Hvar eru konurnar? Kannski eru þær duglegri að mennta sig?

Tek svo fram að ég er almennt ekki að mæla með menntunarleysi.

Ég mæli reyndar ekki heldur með því að neinn gerist blaðamaður.