Samfylkingin hefur komið ár sinni vel fyrir borð í íslensku samfélagi miðað við það sem var fyrir stuttu. Nú situr flokkurinn í ríkisstjórn, hann er í meirihluta, einn eða í samstarfi, í þremur af fjórum stærstu bæjarfélögunum. Það er mikil breyting frá því sem var þegar gengi Samfylkingarinnar var hvað daprast.

Á Akureyri starfar Samfylkingin með Sjálfstæðisflokki, í Hafnarfirði stjórnar hún ein og nú hefur hún eignast borgarstjóra í Reykjavík. Sumir sjálfstæðismenn telja að Geir Haarde hafi bjargað pólitíksku lífi Ingibjargar Sólrúnar með því að kippa henni inn í ríkisstjórn. Staða hennar er allt önnur en síðasta vetur.

Um leið fara völd Framsóknar stöðugt minnkandi. Flokkurinn er í brösuglegu meirihlutasamstarfi í Kópavogi – margir flokksmenn vilja losna úr því – og í Reykjavík verður flokkurinn áfram í stjórn en með mjög minnkuð áhrif. Flokksins virðist bíða sú framtíð að vera í andstöðu við Sjálfstæðisflokkinn bæði í landsmálum og sveitastjórnum. Fyrir stuttu voru þessir flokkar hvarvetna í samstarfi.

Vinstri græn eru býsna langt frá því að teljast valdaflokkur. Þeir hafa fjórðapart af meirihlutasamstarfi í Reykjavík og forseta bæjarstjórnar í Mosfellsbæ.

Þannig hefur gengi Samfylkingarinnar aldeilis breyst. Flokkar sem eru í svona nálægt völdunum laða til sín fólk, ekki endilega brennandi hugsjónamenn, heldur líka karríerista, framapotara. Það þarf ekki bara að vera neikvætt.

Flokkar þurfa á þeirri tegund fólks að halda sem nefna má operatora. Í þeirri deild hefur Sjálfstæðisflokkurinn haft á langhæfasta fólkinu að skipa en því mun líklega fara fjölgandi innan Samfylkingarinnar.