Það hlýtur að vera sárt fyrir Sjálfstæðisflokkinn að sjá að baki meirihlutanum í borginni eftir aðeins eitt ár og nokkra mánuði við völd. Það er líka svo stutt síðan allt lék í lyndi. Brosið fór ekki af Vilhjálmi Þ. fyrsta árið í borgarstjórnarstólum. Nú er honum kennt um klúðrið sem leiddi til þess að meirihlutinn sprakk. Hann á sér varla viðreisnar von í pólitík.

Unga fólkið, Hanna Birna og Gísli Marteinn, hljóta líka að vera sár og svekkt. Ekki bara út í Villa og Björn Inga – sem þeim finnst sjálfsagt að hafi svikið sig – heldur líka vegna þess að þau voru að starta ýmsum verkefnum sem þau fá ekki að fylgja eftir. Það verður ekki gaman að setjast aftur í minnihluta.

Hvort þetta er gott fyrir borgina? Það er spurning. Nýji meirihlutinn virðist afar veikur. Varla styrkist hann ef Ólafur F. Magnússon mætir til leiks. Hann er býsna óútreiknalegur. Hvað fær Margrét Sverris að sitja lengi nú þegar völd eru í hendi? Í svona samstarfi fjögurra flokka eru allir í oddastöðu. Slíkt gekk nokkurn veginn á tíma R-listans en olli því að ákvarðanir miðuðu yfirleitt við lægsta samnefnara þess sem flokkarnir gátu orðið ásáttir um.

Að endingu leiddi það til stöðnunar í borginni.

Svo er líka spurning um víðari áhrif. Hvernig taka sjálfstæðismenn þessu? Getur þetta spillt fyrir stjórnarsamstarfinu við Samfylkinguna? Dagur B. sem núna tekur við embætti borgarstjóra er einn nánasti bandamaður Ingibjargar Sólrúnar.

Það má líka horfa yfir í Kópavog. Þar er Framsóknarflokkurinn í meirhlutasamstafi við Sjálfstæðisflokkinn og bæjarstjóra sem er sífellt að rata í vandræði. Gæti verið að þar kviknaði sú hugmynd að söðla um og fara að starfa til vinstri?