„Ég hef verið að glíma við þunglyndi. Ástin og umhyggjan sem ég fæ frá þessum dýrum hjálpar mér meira en nokkurt af þeim þunglyndislyfjum sem mér hefur verið ávísað í gegnum tíðina. Og það fylgja þeim engar aukaverkanir,“ segir Sigríður Jackson, íslensk kona sem búsett er í Stow í Ohio-fylki í Bandaríkjunum ásamt þarlendum eiginmanni sínum og syni þeirra. Fjölskyldan hefur undanfarnar vikur og mánuði staðið í deilum við nágrannakonu sína og þarlend yfirvöld um að fá að hafa tvö alpakkadýr, af lamadýrsætt, sem gæludýr, þau Lorettu og Scooby.

„Maðurinn minn hefur unnið með lamadýrum síðan hann var í menntaskóla, og hann hefur mikla ástríðu fyrir þeim. Þegar við keyptum húsið okkar langaði hann að eignast alpakkadýr,“ segir Sigríður í samtali við DV. „Við skoðuðum öll lög og reglugerðir varðandi slíkt dýrahald og sáum ekkert sem bannaði það.“

Líkt og áður segir hefur Sigríður verið greind með þunglyndi og segir hún dýrin veita henni ómetanlegan stuðning. Þá er 12 ára sonur þeirra hjóna greindur með athyglisbrest og ofvirkni og fullyrðir Sigríður að alpakkadýrin hafi hjálpað honum mikið við að takast á við röskunina. Þá séu dýrin mun hljóðlátari en til að mynda hundar.

„Þetta byrjaði allt saman þannig að nágrannakona okkar fór að kvarta undan dýrunum við borgaryfirvöld. Aðallega vegna þess að hún sér þau fyrst og fremst sem dýr, ekki gæludýr, og hún bara kunni ekki við þau,“ segir Sigríður.

Nágrannakonan skrifaði bréf til formanns skipulagsráðs í Stow í janúar síðastliðnum þar sem fram kom að nágrannar hennar væru búnir að „breyta bakgarðinum sínum í búgarð.“

Í kjölfarið var Sigríði og eiginmanni hennar sagt af lögfræðingi borgarinnar að alpakkadýrin flokkuðust undir búfénað. Ekki væri mögulegt að gera undantekningu á þeim grundvelli að dýrin veittu andlegan stuðning.

„Lögfræðingur borgarinnar gaf okkur frest til 13. febrúar næstkomandi til að losa okkur við alpakkadýrin. Þar sem við höfum ekki fengið nein svör við símtölum eða tölvupósti þá höfum við komið dýrunum fyrir á bóndabæ. Manninum mínum var hótað kæru og sekt ef við losuðum okkur ekki við dýrin.“

Hjónin hafa reynt að ná samkomulagi við nágrannakonu sína og meðal annas boðist til að setja upp hærri girðingu í kringum garðinn eða setja niður stór tré, en þær tilraunir hafa ekki skilað árangri.

Sigríður bendir á að samkvæmt skipulagslögum sé ekkert sem bannar þeim að hafa dýrin hjá sér, nema það sé í landbúnaðartilgangi. „En samkvæmt þeirri skilgreiningu þá væri alveg eins hægt að banna öllum í hverfinu að rækta grænmeti í garðinum hjá sér. Ég er nokkuð viss um að ef við tökum þennan slag þá munum við vinna.“