RÚV sýndi klassískan og stjörnum prýddan vestra um síðustu helgi, The Magnificent Seven, frá 1960. Þar voru Yul Brynner, Steve McQueen, Charles Bronson, James Coburn og félagar í miklum ham þegar þeir tóku að sér að verja kúgaða íbúa í mexíkósku þorpi. Allt voru þetta miklir töffarar en þegar fór að líða á mynd sýndu þeir jafnvel á sér viðkvæmari hlið, sem var ósköp fallegt. Eins og sönnum töffurum sæmir streymdu gullkorn af vörum þeirra á milli skothríða. „Aðeins þeir dauðu óttast ekkert,“ er eitt þeirra. Annað: „Aðeins óður maður gerir sömu mistökin tvisvar.“ Og enn eitt: „Stundum verður maður að berast með vindinum eða verða undir.“ Ég kinkaði samþykkjandi kolli yfir þessum setningum. Í kvikmyndum eins og þessum fer mönnum vel að mæla spaklega.

Yul Brynner og Steve McQueen höfðu mikla útgeislun og sterkan karakter sem skein alltaf í gegn, sama í hvaða hlutverki þeir voru. Þeir skinu skært í þessari mynd. Töffarar eru einfarar og því komu þeir vel til skila. Sagan sjálf var góð og grípandi. Ekki er hægt að minnast á myndina án þess að geta um tónlist Elmer Bernstein sem er ekkert minna en stórkostleg enda orðin alþekkt og gríðarlega vinsæl.

Það var notalegt að halla sér aftur í sófanum og fylgjast með viðureign hinna sjö fræknu við vonda menn. Okkar menn lifðu ekki allir af, en þannig er það yfirleitt í myndum eins og þessum og tekur alltaf nokkuð á mann.

The Magnificent Seven er endurgerð á japönsku Kurosawa myndinni Sjö samúræjar. Kurosawa var víst mjög hrifinn af þessari endurgerð. Nú er einmitt verið að kvikmynda þessa sögu að nýju með Denzel Washington, Chris Patt og Ethan Hawke. Denzel er alltaf flottur en slær ekki út Yul Brynner og Steve McQueen – það gera fáir.