Brexit virðist vera að leysast upp í hreinan glundroða – enda veit breska stjórnin ekki í hvorn fótinn hún á að stíga. Allt varð vitlaust þegar Philip Hammond fjármálaráðherra sagði um daginn að hann vildi eins litlar breytingar á samskiptunum við Evrópusambandið og mögulegt er. Hammond var á sínum tíma á móti Brexit – og það var reyndar Theresa May líka. Hún er sumpart fangi orða sinna eftir að hún tók við sem forsætisráðherra, þess efnis að enginn samningur sé verri en slæmur samningur. May er í raun búin að ganga bak þeirra orða, hún leitar nú allra leiða til að ná samkomulagi við Evrópusambandið en samningsstaðan er í raun ekki sterk. Núorðið eru yfirlýsingar May um Brexit áberandi óljósar.

Staða May er veik, en hún skákar í því skjólinu að enginn annar alvöru leiðtogi er í sjónmáli, að minnsta kosti enginn sem hefur almennan trúverðugleika.The Economist segir að hún sé meingölluð en það skásta sem er í boði.

Harðir Brexit-sinnar í Íhaldsflokknum eru orðnir mjög óþolinmóðir og nú er talað um að sett verði saman þriggja manna „draumalið“ til að fella May. Það eru Boris Johnson, Michael Gove og erkíhalsmaðurinn Jacob Rees-Mogg sem Economist líkir við sýningargrip frá Viktoríutímanum. Johnson yrði þá forsætisráðherra, Gove vara-forsætisráðherra og Rees-Mogg fjármálaráðherra. Sagt er frá því í breskum fjölmiðlum um helgina að þremenningarnir hugsi sér til hreyfings og séu innan flokksins nefndir the three Brexiters, samanber skytturnar þrjár í sögu Dumas.

Nick Cohn, beittasti dálkahöfundur Bretlands, skrifar í The Observer að Íhaldsmenn séu að koma sér upp eins konar rýtingsstungugoðsögn í Brexit. Þeir reyni að kenna öllum öðrum en sjálfum sér um, nú beini þeir sjónum að embættismannakerfinu og haldi því fram þar liggi sökin á klúðrinu og seinaganginum.

Það er hálfgert upplausnarástand í breskum stjórnmálum. Í skoðanakönnunum eru Íhaldsflokkurinn og Verkamannaflokkurinn svo til jafnir. En Jeremy Corbyn hefur jafn óljósar hugmyndir og May um hvernig eigi að greiða úr Brexitflækjunni.