Ráðherrar tala digurbarkalega á fyrstu dögum ríkisstjórnarinnar. Jón Gunnarsson gerði sig breiðan um Reykjavíkurflugvöll en þurfti svo að draga aðeins í land – enda voru orð hans í litlu samræmi við það sem stendur í stjórnarsáttmálanum. Björt Ólafsdóttir segir um kísilver að „þeim kafla í Íslandssögunni sé lokið“.

Kristófer Már Kristinsson, sem eitt sinn sat á þingi fyrir Bandalag jafnaðarmanna, kemur með ágæta ábendingu af þessu tilefni:

Samkvæmt hinni formlegu stjórnskipan íslenska lýðveldisins ber ráðherrum að framkvæma ákvarðanir Alþingis. Enginn nýskipaðra ráðherra virðist átta sig á þessu en gefa út þess í stað persónulegar fyrirætlanir og skoðanir í nafni embættanna á nokkurrar sýnilegrar raunveruleikatengingar. Ekkert nýtt í þessu en hvimleitt.

Þá má líka nefna að ríkisstjórnin hefur afskaplega tæpan meirihluta og það ætti að takmarka nokkuð möguleika ráðherra á að stjórna með geðþótta. Það vofir alltaf yfir að í einhverjum málum haldi stjórnarmeirihlutinn ekki, svo ráðherrum er kannski hollast að stíga varlega til jarðar. Hofmóður dugar væntanlega – og vonandi – ekki á þessu kjörtímabili. Við höfum fengið nóg af honum síðustu kjörtímabil.

Reyndar má minna á aðra grein stjórnarskrárinnar sem yfirleitt hefur verið alltof lítt í heiðri höfð:

Alþingi og forseti Íslands fara saman með löggjafarvaldið. Forseti og önnur stjórnarvöld samkvæmt stjórnarskrá þessari og öðrum landslögum fara með framkvæmdarvaldið. Dómendur fara með dómsvaldið.

Nokkuð hefur verið gert úr fýlu karlanna þriggja úr Sjálfstæðisflokki sem fengu ekki ráðherraembætti. Það er þó ekki sérstök hætta á því að Páll Magnússon, Brynjar Níelsson eða Haraldur Benediktsson sprengi stjórnina. Þeir spila með liðinu, þótt þeir séu að láta vita af sér með þessum hætti. Haraldur á þó bestu setninguna þegar sem er rætt um skipan ráðherra:

Utanríkismál eru ekki þungavigtarmál fyrir landsbyggðarfólk en þau eru mikilvæg fyrir Reykvíkinga.